Η αλήθεια δεν αποτελεί ιδιοκτησία κανενός ανθρώπου. Εάν ανήκει σε κάποιον, αυτός δεν είναι άλλος από Εκείνον ο Οποίος την δωρίζει στην ανθρωπότητα· από Εκείνον ο Οποίος είναι η Αλήθεια. Οι υπόλοιποι -οι άνθρωποι- είμαστε νομείς και χρήστες της Αλήθειας. Κατά συνέπειαν κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την κατακρατεί, στερώντας την από εκείνους που θα μπορούσαν να την αξιοποιήσουν προς όφελος δικό τους, αλλά και Ολόκληρης της ανθρωπότητος. Εάν λοιπόν ο Θεός είναι η Αλήθεια και ο Λόγος της Αληθείας και το Πνεύμα της Αληθείας, συνεπάγεται ότι σκοπός της Αληθείας είναι να λέγεται και να πραγματώνεται. Και τούτο γίνεται όταν ο άνθρωπος την γνωρίζει, την υιοθετεί και την εφαρμόζει. Κάθε άλλη αντιμετώπισής της αποτελεί βεβήλωση. Η Αλήθεια δύναται να βεβηλωθή με δυο τρόπους: ο ένας είναι να πετά κανείς τους μαργαρίτας στους χοίρους· ο άλλος είναι να την θάπτει, καθιστώντας την άκαρπη. Το μέτρο, ο κοινός νους και η σκοπιμότης καθορίζουν σε κάθε περίσταση τι είναι καλό να αποκαλύπτεται και τι όχι. Και αρμόδιος ν' αποφασίζει κατά κρίσιν και συνείδησιν είναι ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος -γνωρίζοντας την Αλήθεια- καθίσταται αυτομάτως και θεματοφύλακας αυτής.