Εξαντλημένο στον εκδοτικό οίκο
ISBN:
9789609253987
Κατηγορίες:
Δοκίμια , Φιλοσοφία | Κοινωνιολογία | Θρησκεία , Χριστιανισμός
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
... Από την αρχή της Δημιουργίας είναι φανερό πως ο Θεός ήθελε τον άνθρωπο να ενεργεί με ελεύθερη θέληση, να `ναι ελεύθερη ύπαρξη. Στην ελευθερία, στην ελεύθερη απόφαση του ανθρώπου έγκειται όλο το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Χωρίς ελευθερία ο άνθρωπος θα `ταν μόνο ένα μηχανικό δημιούργημα του Θεού, ενεργούμενό Του, που θα λειτουργούσε μόνο με τη θέληση και τη δύναμή Του. Υπάρχουν πολλά τέτοια πλάσματα του Θεού στη φύση. Για τον άνθρωπο όμως προόρισε μια ξεχωριστή θέση, ήταν ελεύθερος να πιστεύει στο Θεό ή να στραφεί εναντίον Του, να ζήσει ή να πεθάνει. Ήταν μια πολύ τιμητική θέση, αλλά ταυτόχρονα και πολύ επικίνδυνη...
... Ένα πράγμα είναι πιο σαφές απ` οτιδήποτε άλλο. Πως δεν υπάρχει σωτηρία στον κόσμο αν ο Θεός δεν έρθει σ` αυτόν, δεν ενανθρωπήσει. Πως δεν υπάρχει λύτρωση και σωτηρία για μας τους ανθρώπους αν ο Θεός δεν είναι μαζί μας όχι σαν ιδέα ή ένα όμορφο όνειρο, αλλά όπως είμαστε, με ψυχή, με σώμα, φτωχοί και ταλαιπωρημένοι και τελικά, σ` αυτό που διαφέρουμε όλοι από το Θεό, θνητοί, υποκείμενοι στο θάνατο. Γι` αυτό και κάθε πίστη που διδάσκει πως ο Θεός δε σαρκώθηκε ή πως δεν μπορεί να σαρκωθεί, είναι ψεύτικη...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881-1956) υπήρξε Επίσκοπος της Όρθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας και θεολόγος με οικουμενικό κύρος και ακτινοβολία.
Γεννήθηκε στο μικρό χωριό Λέλιτς της δυτικής Σερβίας στις 23 Δεκεμβρίου του 1880 (με το παλαιό ημερολόγιο -Ιανουάριο του 1881 με το καινούργιο). Παρακολούθησε το Ορθόδοξο Σεμινάριο του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι απ΄ όπου και αποφοίτησε το 1902. Κατά το 28ο έτος της ηλικίας του αναγορεύθηκε διδάκτωρ Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Βέρνης. Το 1909 αναγορεύθηκε διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Γενεύης και την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε μοναχός. Το 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσας και το 1920 μετετέθη στην επισκοπή της Αχρίδας, όπου διακόνησε μέχρι το 1934 που επέστρεψε στη Ζίτσα. Το 1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στο μοναστήρι της Ζίτσα, συνέλαβαν τον Επίσκοπο Νικόλαο και τον περιόρισαν έγκλειστο στο μοναστήρι της Λιουμποστίνια. Αργότερα, τον μετέφεραν στο μοναστήρι Βοϊλόβιτσα, όπου κρατούνταν και ο Πατριάρχης Γαβριήλ Ντόζιτς, και στη συνέχεια τον έστειλαν μαζί με τον Πατριάρχη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου όπου υπέστη κακουχίες καί βασανιστήρια.
Μετά τον πόλεμο δεν επέστρεψε στην ήδη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία και κατέφυγε στις Η.Π.Α., όπου δίδαξε σε διάφορες Ορθόδοξες Χριστιανικές Πανεπιστημιακές Σχολές και Σεμινάρια.
Πέθανε τον Μάρτιο του 1956. Τα λείψανά του από την Αμερική μεταφέρθηκαν στο Λέλιτς στη Σερβία το 1991.
Το Μάιο του 2003, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας τον διεκηρυξε Άγιο και τον ενέταξε στο Αγιολόγιό της στις 18 Μαρτίου (Κοίμηση) και στις 3 Μαΐου (Μεταφορά λειψάνων).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
