Ιουλία Ιατρίδη (1914 - 1996). Η Ιουλία Ιατρίδη γεννήθηκε στην Αθήνα, κόρη του Ιωσήφ Μπουστίντουι, ισπανού αρχιμουσικού που διετέλεσε διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών για πολλά χρόνια. Σπούδασε ισπανική γλώσσα και λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης και βιολί στο Ωδείο Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια ισπανικών στο διδασκαλείο ξένων γλωσσών του πανεπιστημίου Αθηνών και ως δασκάλα βιολιού στο Ωδείο του Πειραϊκού Συνδέσμου για δεκαπέντε χρόνια · παράλληλα σταδιοδρόμησε ως σολίστ σε ευρωπαϊκές ορχήστρες. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε γύρω στα 1950 με δημοσιεύσεις διηγημάτων της στη Νέα Εστία. Δυο χρόνια αργότερα τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο στο Διεθνή Διαγωνισμό Διηγήματος της εφημερίδας Herald Tribune της Νέας Υόρκης για το διήγημά της Όλη νύχτα μαζί (εκδόθηκε με τίτλο Η νύχτα του Μιχάλη) και εξέδωσε το βιβλίο Τρία Πρόσωπα (τρεις νουβέλες). Τιμήθηκε επίσης με το βραβείο Κώστα Ουράνη (1959 για το μυθιστόρημα Καβαλλάρης στον άνεμο), το Κρατικό βραβείο Πεζογραφίας (1964 για το μυθιστόρημα Τα πέτρινα λιοντάρια), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας (1978 για τη μυθιστορηματική βιογραφία του Λόπε ντε Βέγκα με τίτλο Πυρίγονος), το βραβείο Μάθιους (1995 για το σύνολο του έργου της). Ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική και θεατρική μετάφραση (Θερβάντες, Λόπε ντε Βέγκα, Βάλιε Ινκλάν, Τίρσο ντε Μολίνα, Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα κ.α.) και τις διασκευές λογοτεχνικών έργων για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση (Κάφκα, Τσέχωφ, Ζιρωντού κ.α.). Συνεργάστηκε με το περιοδικό Ευθύνη, από τις στήλες του οποίου ασχολήθηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής της με το ζήτημα της ελληνικής γλώσσας. Υπήρξε αντιπρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας, καθώς επίσης μέλος του Πεν-Κλαμπ και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Πέθανε στην Αθήνα. Στο λογοτεχνικό έργο της Ιουλίας Ιατρίδη κυριαρχεί η θεματική γύρω από την προσπάθεια του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και το παράλογο της φθαρτής ζωής και να επικοινωνήσει με τους γύρω του. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Ιουλίας Ιατρίδη βλ. Αφρουδάκης Άγγελος, «Ιουλία Ιατρίδη», Η μεταπολεμική πεζογραφία· Από τον πόλεμο του ʼ40 ως τη δικτατορία του ʼ67Γ΄, σ.116-125. Αθήνα, Σοκόλης, 1988 και Πετρής Τάσος Ν., «Ιατρίδη Ιουλία», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 7. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
O Ramon Maria del Valle-Inclan (1866-1936) υπήρξε ισπανός συγγραφέας, με χαρακτήρα ιδιόρρυθμο, επιθετικό και ανεξάρτητο. Το αληθινό του όνομα ήταν Ramon Maria del Valle y Pena.
Μετά το θάνατο του πατέρα του, εγκατέλειψε τη Νομική Σχολή στο Σαντιάγο δε Κομποστέλα, για να αναζητήσει την τύχη του στο Μεξικό. Κατατάχτηκε στον μεξικανικό στρατό, εργάστηκε ως δημοσιογράφος, επισκέφτηκε την Κούβα, όμως συνέχισε να αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες και αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Μαδρίτη. Ακολούθησε τη μποέμικη ζωή της πόλης, μπήκε στους φιλολογικούς κύκλους της και αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Το 1899, σε διαμάχη με κάποιον φίλο του, έχασε το αριστερό του χέρι. Το 1907 νυμφεύθηκε την ηθοποιό Χοσεφίνα Μπλάνκο, γεγονός που ενίσχυσε τους δεσμούς του με το θέατρο. Το 1916, επισκέφτηκε, ως πολεμικός ανταποκριτής του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το γαλλικό μέτωπο. Την ίδια χρονιά, του δόθηκε η έδρα Αισθητικής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μαδρίτης, αλλά σύντομα την εγκατέλειψε. Το 1921 ξαναβρέθηκε στην Κούβα και μετά στο Μεξικό, προσκεκλημένος επίσημα από την κυβέρνηση του στρατηγού Ομπρεγόν, για τον εορτασμό της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Οι δηλώσεις του υπέρ της αγροτικής μεταρρύθμισης του Ομπρεγόν και εναντίον του Ισπανού μονάρχη προκάλεσαν τη χλεύη των συμπατριωτών του. Το 1929 φυλακίστηκε, ως αντιτιθέμενος στη δικτατρορία του Πρίμο δε Ριβέρα. Το 1931, με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας αναγορεύτηκε διευθυντής της Ισπανικής Ακαδημίας της Ρώμης. Το 1935 αρρώστησε και επέστρεψε στο Σαντιάγο οριστικά. Το έργο του Βάλιε - Ινκλάν είναι εκτενές και ποικίλο: ποίηση, θέατρο, πεζογραφία. Ο Βάλιε Ινκλάν, σύμφωνα με ορισμένους κριτικούς, ανήκει στη φημισμένη γενιά του 1898. Ωστόσο, από το ενδιαφέρον του για την τέχνη και τη γλωσσική ομορφιά των πρώτων έργων του, και από το ιδιαίτερο ύφος που καλλιέργησε, δίνοντας σημασία στη μουσικότητα των λέξεων και στη δημιουργία εικόνων, εκτιμάται ως ο κύριος εκπρόσωπος του ισπανικού μοντερνισμού.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
