Όταν σου έδινα το σώμα μου για πρώτη φορά
ευχόμουν να μην παρατηρήσεις τις ραφές

Η πρόθεσή τους είναι απλή. Να μιλήσουν για Στιγμιότυπα. Για τη μυστική ζωή που ανασαίνει και ξαφνικά ακούγεται σε στιγμές ησυχίας ή ακόμα και σε στιγμές θορύβου. Στην πόλη, την ώρα της δουλειάς, στις ουδέτερες ζώνες των σχέσεων. Στα σημεία που κάτι πια χάνεται ή αλλάζει. Αλλά τούτα τα ποιήματα ίσως μιλούν και για έναν μικρό αγώνα, που δεν είναι άλλος από το να μεγαλώνουμε, να αποδεχόμαστε, ακουμπώντας σε μικρές φαντασιώσεις θαλπωρής και συναισθηματικής μαεστρίας, σε προσωπικά μοτίβα που μας εξοικειώνουν με αυτό που λείπει και το Πάθος του. Εξάλλου, ο τρόπος που κοιτάμε τους άλλους, τις στιγμές, δεν είναι κι αυτός μια Θέα, προσωπική;