`Γυρίζω τη μνήμη μου πίσω στα περασμένα. Είχα μπει από παιδί ακόμα, νοερά, σ` ένα καράβι. Σ` ένα καράβι των πόθων και των ονείρων μου, των πανανθρώπινων οραμάτων και ιδανικών. Ήταν και άλλοι μέσα, συνταξιδιώτες. Πόσοι ; Πολλοί. Και κυλούσε το καράβι στο φουρτουνιασμένο εκείνο πέλαγος κι αλυχτούσαν καταπάνω μας τα μανιασμένα κύματα, οι λάμιες και οι έχιδνες, οι ανθρωποκτόνοι ούνοι. Και ματώναμε στο αντιπάλεμα και χάνονταν απ` ανάμεσά μας αδέρφια και αδερφές συναγωνιστές και σύντροφοι. Χάθηκαν πολλοί. Πόσες χιλιάδες; Ποιόν να πρωτοθυμηθώ και ποιόν να πρωτομνημονέψω;`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]