Κοιτούσε τον ουρανό.
Μετρούσε τα αστέρια.
Ζαλιζόταν και ξανακοιτούσε τη γη...
Τι να σκέφτεται άραγε;
Ποιο δαίμονα μεταμορφώνει σε Θεό;
Ποια σκοτεινιά προσπαθεί να ηλιοκεντήσει;
Αχ άνθρωπε!
"Σε χρειάζομαι", ψέλλισε
το βλέμμα του στριφογύρισε
σα σίφουνας στο χώρο...
Ποιος του μιλούσε;
Ποιον συμβουλευόταν;
Τον αντιλαμβανόταν κανείς;
Κάποια του μιλούσε
κάποια του τραγουδούσε.
Πέρασαν κάμποσες παθιασμένες νύχτες.
Πέρασαν αρκετά ρομαντικά πρωινά.
Πέρασαν τόσα μελαγχολικά δειλινά.
Εγώ περπατούσα στην άμμο... απλώς περπατούσα.