Η τεκμηριωμένη ιστορική έρευνα αποδεικνύει, ότι σταθερή και αδιαπραγμάτευτη

ήταν η βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των

αγωνιζόμενων –καθ’ οιονδήποτε τρόπο, ήτοι τόσο στο πλαίσιο του

ένοπλου αγώνα όσο και στο πλαίσιο του αγώνα με κάθε διαθέσιμο πνευ-

ματικό ή άλλο μέσο– Ελλήνων όχι μόνο ν’ απελευθερωθεί το επί τέσσερις

αιώνες υπόδουλο, υπό τον οθωμανικό ζυγό, Ελληνικό Έθνος και να καταστεί

η Ελλάδα ανεξάρτητο και αυτόνομο Έθνος Κράτος, αλλά και ν’ αποκτήσει

το κράτος αυτό –το «Νεότερο Ελληνικό Κράτος»– ευθύς εξ αρχής θεσμικές

βάσεις Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και κατοχύρωσης των Θεμελιωδών

Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με την θέσπιση ολοκληρωμένου Συντάγματος.

Mία, έστω και συνοπτική, θεώρηση της «διαδρομής» εμπέδωσης των

συνταγματικών θεμελίων του Νεότερου Ελληνικού Κράτους επιβάλλει την

καταγραφή των τάσεων προετοιμασίας του «εδάφους» για την θέσπιση του

πρώτου οριστικού Ελληνικού Συντάγματος, του «Πολιτικού Συντάγματος

της Ελλάδος», δηλαδή του Συντάγματος της Τροιζήνας του 1827. Και η ερευ-

νητική συνέπεια επιβάλλει, επίσης, την καταγραφή τέτοιων τάσεων και πριν

την επίσημη έναρξη της Επανάστασης, στις 25 Μαρτίου 1821. Ένας πρόσφο-

ρος, λοιπόν, τρόπος ανάδειξης και καταγραφής της πορείας διαμόρφωσης

των συνταγματικών θεμελίων του Νεότερου Ελληνικού Κράτους είναι εκεί-

νος, ο οποίος ερευνά καθεμιά από τις τρεις αντίστοιχες περιόδους. Ήτοι την

περίοδο από το έργο του Ρήγα Βελεστινλή ως την Α΄ Εθνοσυνέλευση, που

ψήφισε το Σύνταγμα της Επιδαύρου το 1822, την περίοδο των «προσωρινών»

Συνταγμάτων του 1822 και 1823 και, εν τέλει, την περίοδο ως την θέσπιση

του «οριστικού» Συντάγματος της Τροιζήνας, το 1827. Για την πληρότητα

της όλης ανάλυσης γίνεται, καταληκτικώς, λόγος αναφορικά με τις αιτίες μη

εφαρμογής του «Πολιτικού Συντάγματος της Ελλάδος» καθώς και για τις

συνθήκες θέσπισης του μηδέποτε ισχύσαντος «ηγεμονικού Συντάγματος»

του 1832.

Η τεκμηριωμένη ιστορική έρευνα αποδεικνύει, ότι σταθερή και αδιαπραγμάτευτη
ήταν η βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των
αγωνιζόμενων –καθ’ οιονδήποτε τρόπο, ήτοι τόσο στο πλαίσιο του
ένοπλου αγώνα όσο και στο πλαίσιο του αγώνα με κάθε διαθέσιμο πνευ-
ματικό ή άλλο μέσο– Ελλήνων όχι μόνο ν’ απελευθερωθεί το επί τέσσερις
αιώνες υπόδουλο, υπό τον οθωμανικό ζυγό, Ελληνικό Έθνος και να καταστεί
η Ελλάδα ανεξάρτητο και αυτόνομο Έθνος Κράτος, αλλά και ν’ αποκτήσει
το κράτος αυτό –το «Νεότερο Ελληνικό Κράτος»– ευθύς εξ αρχής θεσμικές
βάσεις Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και κατοχύρωσης των Θεμελιωδών
Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με την θέσπιση ολοκληρωμένου Συντάγματος.
Mία, έστω και συνοπτική, θεώρηση της «διαδρομής» εμπέδωσης των
συνταγματικών θεμελίων του Νεότερου Ελληνικού Κράτους επιβάλλει την
καταγραφή των τάσεων προετοιμασίας του «εδάφους» για την θέσπιση του
πρώτου οριστικού Ελληνικού Συντάγματος, του «Πολιτικού Συντάγματος
της Ελλάδος», δηλαδή του Συντάγματος της Τροιζήνας του 1827. Και η ερευ-
νητική συνέπεια επιβάλλει, επίσης, την καταγραφή τέτοιων τάσεων και πριν
την επίσημη έναρξη της Επανάστασης, στις 25 Μαρτίου 1821. Ένας πρόσφο-
ρος, λοιπόν, τρόπος ανάδειξης και καταγραφής της πορείας διαμόρφωσης
των συνταγματικών θεμελίων του Νεότερου Ελληνικού Κράτους είναι εκεί-
νος, ο οποίος ερευνά καθεμιά από τις τρεις αντίστοιχες περιόδους. Ήτοι την
περίοδο από το έργο του Ρήγα Βελεστινλή ως την Α΄ Εθνοσυνέλευση, που
ψήφισε το Σύνταγμα της Επιδαύρου το 1822, την περίοδο των «προσωρινών»
Συνταγμάτων του 1822 και 1823 και, εν τέλει, την περίοδο ως την θέσπιση
του «οριστικού» Συντάγματος της Τροιζήνας, το 1827. Για την πληρότητα
της όλης ανάλυσης γίνεται, καταληκτικώς, λόγος αναφορικά με τις αιτίες μη
εφαρμογής του «Πολιτικού Συντάγματος της Ελλάδος» καθώς και για τις
συνθήκες θέσπισης του μηδέποτε ισχύσαντος «ηγεμονικού Συντάγματος»
του 1832.