Η αυγή της 29ης Μαΐου 1453 συνοδεύτηκε από μια κραυγή που συγκλόνισε τραγικά την Οικουμένη: «Εάλω η Πόλις. . .» Μα την ίδια εκείνη στιγμή απάντησε ο αντίλαλος, από `κει ακριβώς που έπεσε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, κι αγκάλιασε το Γένος: «Πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα `ναι. . .» Εκεί ο θρήνος και ο θρύλος συναντήθηκαν. Ο πρώτος για τα περασμένα που χάθηκαν. Κι ο δεύτερος για τα μελλούμενα που θα `ρθουν. Τι ωραιότερο και συνεπέστερο, και μαζί και προφητικότερο, για τη μοίρα των Ελλήνων;

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]