Πιστεύω ακράδαντα σ΄ αυτό που λέγεται, ότι ο αναγνώστης είναι δημιουργός. Ότι τελικά ένα κείμενο δεν είναι παρά μια πρόφαση για να δράσει η φαντασία του αναγνώστη, δίνοντας κι αυτή απ΄ την πλευρά της σάρκα και περίγραμμα σε πρόσωπα και καταστάσεις, πλουτίζοντας τον συγγραφέα και τις ιδέες του. Έτσι το έργο του προεκτείνεται μέσα στον προβληματισμένο αναγνώστη ανανεωμένο (αλλά όχι προδομένο) από την προσθήκη της ευαισθησίας του. Η αναζήτηση του ίδιου του εαυτού του μέσα στις γραμμές που χάραξε κάποιος άλλος, περικλείει μια μαγεία και μια διαλεκτική. Από το ζευγάρωμα αναγνώστη και συγγραφέα, το έργο βγαίνει, κατά τρόπο μυστηριακό, αλλιώτικο -κάτι που δεν μπορούσε να γίνει απτό σ΄ όλες του τις διαστάσεις όταν γραφόταν. Τελικά ξέρουμε πολύ λίγα γι΄ αυτή την μοναχική ανταλλαγή ονείρων, σκέψεων και αντιδράσεων που γίνεται μέσω ενός βιβλίου επί πολλές γενεές -ή και αιώνες- κάτω από διαφορετικούς ουρανούς, κλίματα και γεωγραφικά μήκη. [...]