Κοίτα τι όμορφες,
σχεδόν αγέννητες
μικρές κι εύθραυστες
οι αδερφές μου
πολλές και λίγες
τεμαχισμένες καρδιές
μυαλά απ' αλλού
δεν τις ξέρει κανείς
κι ας τις ξέρουν όλοι
αφού τις ξέρω εγώ
αυτό μου φτάνει
μεγάλες κι ατσάλινες
ψηλές σαν βουνά
κοντούλες πολύ μόλις πέσει σκοτάδι
χωράμε στις καταπακτές
στο χώμα
στη λάσπη
στο μολυσμένο σας νερό, βουτάμε
εκεί μέσα, μεγαλώσαμε
γνωρίζοντας πως είναι
να είσαι ορφανή
από πριν
έρθεις στον κόσμο [...]
[Από την έκδοση]