Ο Δημήτρης δεν αντιλαμβάνεται να κάνει κάτι το ιδιαίτερο, πέρα από αυτά που συμβαίνουν στη φυσική ροή της ζωής του, όπως στη ζωή κάθε ανθρώπου. Ιχνηλατεί και βαδίζει, ανυποψίαστος, πάνω σε σημάδια, ορατά και αόρατα. Φθάνει στις βαθιές ρίζες του οικογενειακού του δένδρου που και αυτές δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παράλληλο κομμάτι της ιστορίας του τόπου του. Περιφέρεται αμέριμνος μέσα σε σκόρπιες αλήθειες, που πλησιάζουν η μια την άλλη κι ενώ δεν συναντιούνται ποτέ, βρίσκουν τον τρόπο να οδηγήσουν στη δικαίωση. Το πνεύμα της δικαιοσύνης, το πνεύμα του ατίθασου Ηλία, μπορεί πια να ηρεμήσει και να αναπαυτεί στη μεταφυσική του διάσταση. Ένα οδοιπορικό στη ζωή των απλών ανθρώπων, μιας γωνιάς της Μακεδονικής γης, όπως εξελίσσεται, από τις παρυφές της προϊστορίας, μέχρι τις μέρες μας, διαβασμένη πάνω στα σημάδια που άφησαν οι εποχές που πέρασαν. Τα μεγάλα σημάδια της ιστορίας αυτού του τόπου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]