Το βιβλίο αυτό δεν μιλά με τους γνωστούς τρόπους για την «παγκοσμιοποίηση». Δεν περιγράφει σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα φωτισμένα από την ποικιλία των ατομικών εμπειριών. Προχωρεί στο υπέδαφος αυτών των φαινομένων, εκεί όπου τελούνται οι διαφοροποιητικές και ενοποιητικές διαδικασίες και μέσα από αυτή τη διπλή κίνηση επιχειρεί να κατανοήσει τους μηχανισμούς που υποκινούν την έκδηλη στον καιρό μας οικουμενική τάση για ομοιογενοποίηση. Σε αυτό του το εγχείρημα αξιοποιεί το αναλυτικό εργαλείο της κοινωνικής λειτουργικής «διαφοροποίησης-ενσωμάτωσης», όχι στην παραδοσιακή του συγκρότηση, αλλά αναθεωρημένο μέσα από την οπτική της επικοινωνίας. Παρατηρώντας την κοινωνική δυναμική στο καλειδοσκόπιο της οργάνωσης, η συγγραφέας διαπιστώνει την αλκή των κοινωνικών, λειτουργικών συστημάτων και την ικανότητά τους να διαχέουν τις τάξεις του λόγου τους. Παράλληλα, διακρίνει τις κοινές σημασίες που απαιτεί ο συντονισμός των δραστηριοτήτων τους, όπως αυτήν της αυτονομίας, καθώς επίσης και τις διανοιγόμενες από τη νέα τεχνολογία ευκαιρίες για διασυστηματική συνεργασία υπό την μορφή κυρίως των οργανωσιακών δικτύων. Όλα αυτά συντελούν στην ευελιξία ή ευπλαστότητα των συστημικών ορίων, καθιστώντας τα έτσι διαπερατά από την ροή της επικοινωνίας. Παρά την έμφαση στα δομικο-λειτουργικά δεδομένα, η ανάλυση δεν αγνοεί το δρων υποκείμενο. Το περιέχει ως παράγοντα δημιουργικότητας και αλληλεγγύης και, υπ΄ αυτή την έννοια, το έχει συνεχώς μπροστά της ως την αισιόδοξη δυνατότητα μιας, όχι μόνο λειτουργικής, αλλά και κοινωνικής ενσωμάτωσης ως τον καλύτερο αντίλογο στους ισχυρισμούς για βαθμιαία μετατροπή της κοινωνίας σε πολτώδες, αποδιαφοροποιημένο αμάλγαμα, οδηγούμενο ακάθεκτα προς παγκόσμια αταξία.