Τα εκκλησιαστικά μοναστήρια είναι η ψυχή της πνευματικής υπόστασης και ζωής της Εκκλησίας. Σ΄ αυτά στηρίζεται ακλόνητα το πνευματικό έργο της. Είναι το χρυσό κρηπίδωμα του θεοδύναμου προορισμού της. Τα μυστήρια είναι οι αγωγοί της λυτρωτικής χάριτος του παναγίου Πνεύματος. Η χάρη, έμφυτη στη θεότητα, και πλούσια απορρεύσασα από το σωτήριο Πάθος του Χριστού, είναι η δύναμη εκείνη που σκοτώνει την αμαρτία, καθαρίζει την πεσμένη φύση από τα ράκη της φθοράς, ανανεώνει και αγιάζει τον άνθρωπο, δίνοντας του δύναμη να παλέψει κατά των παθών που σπιλώνουν τη φύση του, και κατά της επιβουλής του διαβόλου, του πνεύματος της ακαθαρσίας και της πλάνης. Μόνο με τη χάρη του Θεού μπορεί ο αμαρτωλός άνθρωπος να εκπληρώσει το θεοδύναμο προορισμό του, να σώσει την ψυχή του, κληρονομώντας τη βασιλεία του Θεού. Μακριά από τη χάρη ο άνθρωπος ατροφεί πνευματικά, μαραίνεται και πεθαίνει.

Είναι όντως τραγικό, να βλέπει κανείς τους περισσότερους χριστιανούς να ενδιαφέρονται για τόσα και τόσα πράγματα της επίγειας ζωής, της τόσο εφήμερης και παροδικής, και να είναι παντελώς ανίδεοι για τις πηγές της σωτηρίας τους. Να κάνουν τόσα πολλά για την ίαση των σωματικών τους αρρωστημάτων και ν΄ αδιαφορούν για τη νόσο της ψυχής, την αμαρτία, η οποία, αν παραμείνει αθεράπευτη, θα την οδηγήσει στην αιώνια απώλεια. Είναι όντως θλιβερό, ο άνθρωπος, το τραγικό και αντιφατικό αυτό ζώο, να χάνει τη χαρά και την ευτυχία του και να παραδίνεται τόσο αλόγιστα στη δυστυχία και τα αιώνια κολαστήρια. Είναι τραγικό, ενώ δίπλα του βρίσκεται τόσο πρόχειρα η χαρά και η ευτυχία του, η φωταύγεια του ουρανού και η δροσερότητα του Παραδείσου...