Άρχισε να γράφει τραγουδάκια ερωτικά, τα χρόνια της μεγάλης καψούρας, τότε που ο Σιδηρόπουλος, οι Cure και ο Cave τον είχαν συνεπάρει, για μια συμμαθήτριά του, ξανθιά και γαλανομάτα που στα διαλείμματα κουβέντιαζαν τους στίχους του Παύλου και του έφτιαχνε κασέτες με τζαζ. Η σχέση τους κράτησε λίγο, αλλά η ρετσινιά του έμεινε. Λίγο αργότερα γεννήθηκε ο Funky Franky, το ωριμότερο alter ego του, που γράφοντας τραγούδια προσπάθησε να αποφύγει την κατάθλιψη του «έντεχνου». Σε αυτό τον πρώτο του δίσκο συνεχίζει να μιλάει για έρωτες, εμπνέεται από το μαύρο χιούμορ του χωριού του τ’ Απεράθου, το θείο Νώντα, την Λένα Πλάτωνος, το Μαύρο Ορφέα, διασκευάζει το «μπλουζ του αποχωρισμού», κι αποφασίζει ότι ο χρόνος είναι ιδανικός για ένα δυναμικό πέρασμα από το «πολιτικό» τραγούδι· με το φραπέ στο χέρι και τα πόδια ψηλά στο τραπέζι αναρωτιέται «γιατί αργεί η Επανάσταση». Όλα αυτά με τη βοήθεια μιας ωραίας παρέας αποφοίτων του Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου και αγαπημένων φίλων μουσικών.

Μουσική: Γιώργος Φραγκίσκος, Κώστας Κοντοβάς
Στίχοι: Γιώργος Φραγκίσκος, Δανάη Δάσκα, Μανώλης Μελαχροινός, Καλλιρρόη Ραουζαίου.

Συμμετέχουν: Καλλιρρόη Ραουζαίου, Βασίλης Πιερρακέας, Γιώργος Παλαμιώτης, Αστέριος Παπασταματάκης, Μιχάλης Καπηλίδης, Τάκης Γιαννούτσος, Ανδρέας Μνιέστρης, Ντίνος Μάνος, Γιάννης Παπαδόπουλος, Βασίλης Ποδαράς, Θοδωρής Κότσυφας, Μιχάλης Καταχανάς, Στάθης Σούλης, Αλέξης Πογρεβνόης, Ισίδωρος Παπαγεωργίου, Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης, Δημήτρης Μπέλλος, Χριστίνα Κραββαρίτη.

Τα υπόλοιπα, στα …αυλάκια του «Σχεδόν Τυχαία», που κυκλοφόρησε μόλις σε όλα τα ηλεκτρονικά δισκοπωλεία και σε CD.