Μία από τις πιο ηδονιστικές εποχές της ιστορίας ήταν η Αναγέννηση. Οι άνθρωποι, απαλλαγμένοι από προλήψεις και δεισιδαιμονίες, επιχείρησαν να αγγίζουν το τέλειο, να πραγματοποιήσουν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους -ακόμα και τα πιο αλλόκοτα- να αισθανθούν δημιουργοί της ζωής τους. Η ανάπτυξη των τεχνών και των επιστημών ήταν ένα από τα αποτελέσματα αυτών των τάσεων και η σουίτα είναι το μουσικό είδος που αντιπροσωπεύει την επιθυμία για το τέλειο, αφού στην αρχική της μορφή ήταν μια συρραφή των καλύτερων μερών ήδη καταξιωμένων μουσικών κομματιών. Οι σουίτες των ξενοδοχείων έχουν υιοθετήσει τη δομή του μουσικού είδους της σουίτας. Αποτελούν ταιριαστά σύνολα επιλεγμένων κομματιών που δημιουργών την απαραίτητη αρμονία. Αλλά δεν βρίσκεται μόνο εκεί η ομοιότητα της σουίτας του ξενοδοχείου με το μουσικό είδος της σουίτας. Το πνεύμα της Αναγέννησης διατρέχει τη λογική της σουίτας αφού η επιδίωξη της απόλαυσης δένει αρμονικά με το καλό γούστο, με την τέχνη και κυρίως με την εκλέπτυνση ως τη μοναδική οδό για την πλήρη απόκτηση της ηδονής. Είναι γεγονός ότι όταν κάποιος διαβαίνει την είσοδο μιας σουίτας δεν επιδιώκει μόνο κάποια ή όλες τις ηδονές που μπορεί να του προσφέρει η διαμονή του σε ένα ξενοδοχείο. Επιδιώκει κυρίως την εκλεπτυσμένη εκδοχή αυτών των ηδονών. Μπορεί να απολαύσει ένα πολύ καλό γεύμα, μια νύχτα έρωτα, μια άνετη διαμονή, τη δυνατότητα να έχει ανά πάσα στιγμή ανθρώπους να ικανοποιούν τις επιθυμίες του χωρίς να μεσολαβεί απαραίτητα η σουίτα. Όταν η σουίτα παρεμβάλλεται μεταξύ της επιθυμίας και της ικανοποίησής της, τότε το όραμα της ηδονής αποκτάει και την απαραίτητη πνευματικότητα που θα βοηθήσει ώστε η απόλαυση να είναι ολοκληρωτική. Γιατί, όπως λέει και ο Χορσέ Λουις Μπόρχες στην "αρχή της λογοτεχνίας βρίσκεται ο μύθος και στο τέλος πάντα ο μύθος". Με τον ίδιο τρόπο, η ουσία κάθε ηδονής είναι ο τρόπος με τον οποίο θα τη βιώσουμε και από τον τρόπο αυτό θα εξαρτηθεί αν στο τέλος υπάρξει η ίδια η ηδονή και όχι το ομοίωμά της. Άρα, μεταξύ του οράματος της ηδονής και της πραγματοποίησής του, σχεδόν πάντοτε, παρεμβάλλεται μια σουίτα. [...] (Νότης Κατσέλης, απόσπασμα από το βιβλίο)