Ο ουράνιος θόλος με τα χιλιάδες άστρα, τους πλανήτες, τους κομήτες, τα μετέωρα και τις βολίδες, τα πεφτάστερα... Ουράνιο μεγαλείο... Ενδόμυχα, πάντα ήθελα να γράψω κάποιους στίχους γι΄ αυτόν τον υπέροχο έναστρο νυχτερινό ουρανό, για τη Σελήνη, για τον Ήλιο, για τους γαλαξίες και τα άστρα, την ουράνια αρμονία που αχόρταγα δέσμευε και δεσμεύει το βλέμμα μου, ειδικά εκείνες τις υπέροχες καλοκαιριάτικες ανέφελες νύχτες του αττικού ουρανού. Τελικά, η θεία έμπνευση ήρθε και διέγειρε αυτό που λέμε ποιητικό/στιχουργικό τάλαντο και έτσι γράφτηκαν οι "Συμπαντικές Eνοράσεις". Κοιτάς τον φωτοδότη και ζωοδότη Ήλιο να στέκει πάντα εκεί ψηλά στον ουρανό στην αιώνια, ατέρμονη πορεία του και αναλογίζεσαι τη μικρότητά σου. Είμαστε γήινοι, εφήμεροι, θνητοί. Ωστόσο, σε μας τους αστρονόμους έλαχε από τον Θεό η μεγάλη τιμή, να εξετάζουμε των αιωνίων άστρων και γαλαξιών τις αστρόφωτες, σπειροειδείς πορείες... και η Γη μας πια να μη μας χωρά, αλλά -τουλάχιστον νοερά- να οδεύουμε σε αθέατες, ουράνιες πολιτείες. Σ. Θ.