Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789602591185
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Σχολή Μωραΐτη. Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας
Ο Γιάννης Σταυρακάκης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Στις κυριότερες δημοσιεύσεις του περιλαμβάνεται, εκτός του "Lacan and the Political" (Routledge, 1999), και η μονογραφία "The Lacanian Left" (Edinburgh University Press/SUNY Press, 2007). Έχει ακόμη συνεπιμεληθεί τους συλλογικούς τόμους "Φύση, κοινωνία, πολιτική" (Νήσος, 1997), "Discourse Theory and Political Analysis" (Manchester University Press, 2000) και "Lacan & Science" (Karnac Books, 2002), ενώ είναι εκ των συγγραφέων της μελέτης "Φύση, κοινωνία, επιστήμη στην εποχή των τρελών αγελάδων: διακινδύνευση και αβεβαιότητα" (Νεφέλη, 1999).
Ο Γιώργος Μαργαρίτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Διδάσκει σύγχρονη Ιστορία στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1985 μέχρι το 2004 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Η περίοδος της Κατοχής, της Αντίστασης και του Εμφυλίου Πολέμου βρίσκεται στο επίκεντρο των ερευνητικών του ενδιαφερόντων. Σε αυτήν την περίοδο αναφέρεται το μεγαλύτερο μέρος των άρθρων που έχει δημοσιεύσει σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, καθώς και οι περισσότερες μελέτες του σε συλλογικούς τόμους και οι εισηγήσεις του σε επιστημονικά συνέδρια.
Η Αγγέλα Καστρινάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Είναι καθηγήτρια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Έχει δημοσιεύσει τέσσερις συλλογές διηγημάτων, ένα μυθιστόρημα, έναν τόμο με αυτοβιογραφικά δοκίμια και πολλές μελέτες για την ελληνική λογοτεχνία του 19ου και του 20ού αιώνα. Έχει τιμηθεί με το «Βραβείο ειρήνης και φιλίας Αμπντί Ιπεκτσί» για εργασίες σχετικές με την εικόνα του Τούρκου σε ελληνικά μυθιστορήματα και με το «Κρατικό βραβείο δοκιμίου» για τη μονογραφία Η λογοτεχνία στην ταραγμένη δεκαετία 1940-1950. Διηγήματά της έχουν μεταφραστεί σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες. Η οικονομική κρίση την παρακίνησε να σκεφθεί για τη Μεταπολίτευση, που έζησε στα εφηβικά και στα πρώτα νεανικά της χρόνια. Καρπός ήταν το αφήγημα Και βέβαια αλλάζει! (Κίχλη, 2014) και στη συνέχεια το …Κάτι ν’ αλλάξει! Μα πώς; (Κίχλη, 2019).
Ο Σταύρος Σταυρίδης σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ. Εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ με θέμα "Η πολιτισμική εξάρτηση της συμβολικής σχέσης με τον χώρο". Μετείχε στην συντακτική ομάδα του περιοδικού "Εφήμερη πόλη" (κριτικός, βιωματικός και φαντασιακός λόγος για το χώρο). Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού "Ουτοπία" (δίμηνη έκδοση θεωρίας και πολιτισμού). Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα με αντικείμενο τη θεωρητική διερεύνηση των προβλημάτων του χώρου και της αρχιτεκτονικής. Έχουν εκδοθεί τα βιβλία του: "Η συμβολική σχέση με τον χώρο", Κάλβος 1990. "Διαφήμιση και το νόημα του χώρου", Στάχυ 1996, "Από την πόλη οθόνη στην πόλη σκηνή", Ελληνικά Γράμματα 2002, καθώς και σε συνεργασία με τη φωτογράφο Ε. Κώτσου, "Η υφή των πραγμάτων", Ίριδα 1996. Είναι λέκτορας του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, όπου διδάσκει αρχιτεκτονική σύνθεση και θεωρία στο προπτυχιακό και μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών.
Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης, δικηγόρος με ειδίκευση στα Ευρωπαϊκά θέματα, έχει δουλέψει από παλιά ως δημοσιογράφος. Μετά μια διαδρομή 25 χρόνων στον "Οικονομικό Ταχυδρόμο", φιλοξενήθηκε στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", την "Ημερησία" και τη "Βιομηχανική Επιθεώρηση". Επανήλθε αρθρογραφώντας στο "Βήμα". Ήδη βρίσκεται στη διεύθυνση του "Ελεύθερου Τύπου", στη νέα του εποχή.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Μετά τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές Φιλοσοφίας του Δικαίου και Κοινωνιολογίας στα Πανεπιστήμια Heidelberg, Μονάχου, Παρισιού και Yale. To 1974 ανακηρύσσεται Διδάκτορας Γραμμάτων και Ανθρωπιστικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Παρισίων. Από το 1961 έως το 1998 ασκεί δικηγορία στην Αθήνα. Απασχολήθηκε ως ερευνητής στο Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών Αθηνών (1963-1967) και στο γαλλικό Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (1968). Κατά τα έτη 1968-1985 υπήρξε καθηγητής κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Παρισίων και από το 1985 και έκτοτε είναι ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα από το 1981 έως το 1989 άσκησε καθήκοντα επιστημονικού Διευθυντή στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών. Το 1993 ορίζεται Πρόεδρος του Δ.Σ. του ΕΚΚΕ, θέση που διατηρεί έως το 1995. Έχει επίσης διατελέσει Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Κοινωνιολόγων, Μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας, επισκέπτης Καθηγητής στα Πανεπιστήμια Παρισίων, Princeton, Nέας Υόρκης, της Πόλεως του Μεξικού, καθώς και στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών, αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη Κορυφής του Ο.Η.Ε. για την Κοινωνική Ανάπτυξη (1994-1996) και μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού. Είναι σήμερα Πρόεδρος του Δ.Σ. του εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, μέλος του Δ.Σ. της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, μέλος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής και μέλος του ερευνητικού συμβουλίου του Ολυμπιακού Μουσείου της Λωζάννης. Έχει στο ενεργητικό του πολλές δημοσιεύσεις και βιβλία, μεταξύ των οποίων : "Τhe Greek Tragedy", 1968, "Eξάρτηση και αναπαραγωγή. Ο κοινωνικός ρόλος των εκπαιδευτικών μηχανισμών στην Ελλάδα", 1976, "Κράτος και κοινωνική ανάπτυξη. Η συγκρότηση του δημόσιου χώρου στην Ελλάδα", 1980, "Κράτος, εργασία, κοινωνία στη μεταπολεμική Ελλάδα", 1985, "Είδωλα Πολιτισμού. Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα στη σύγχρονη Πολιτεία", 1991, "Ταξίδι στο Λόγο και στην Ιστορία", 1996, "Περιπέτειες Σημασιών. Η εξουσία ως "λαός" και ως "έθνος", 1999, "Πόλεμος, μνήμη και τέχνη", 2000, "Η Πολιτική σήμερα. Ο Νίκος Πουλαντζάς και η επικαιρότητα του έργου του", 2001, "Ανα-γνώσεις", 2002. Aπό το 2000 είναι τακτικό μέλος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής. Μιλά αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και έχει γνώσεις ιταλικών και ισπανικών.
Ο Θανάσης Χατζόπουλος γεννήθηκε το 1961 στο Αλιβέρι Ευβοίας όπου έζησε ως το 1978. Σπούδασε Ιατρική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύθηκε στην παιδοψυχιατρική. Είναι ψυχαναλυτής παιδιών, εφήβων και ενηλίκων και είναι μέλος της Société de Psychanalyse Freudienne (Παρίσι) και της International Winnicott Association (Σάο Πάολο). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το 2013 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου (ίδρυμα Πέτρου Χάρη). Το 2014 ονομάσθηκε από τη Γαλλική Δημοκρατία Ιππότης στην τάξη των γραμμάτων και των τεχνών. Έχει δημοσιεύσει: ΠΟΙΗΣΗ: Ιδίοις σώμασι (Πλέθρον, 1986, Καστανιώτης, 1997), Η Κοίμηση (Καστανιώτης, 1988), Το Άφωτο (Καστανιώτης, 1990, 1999), Από καταβολής δρόσου (Καστανιώτης, 1991, 1999), Ο εξ αίματος νεκρός (Καστανιώτης, 1994, 1999), Στον ήλιο μοίρα (Καστανιώτης, 1996, Μεταίχμιο, 2004), Ωσεί παρόν (Διάμετρος, 1997), Κανόνας (Καστανιώτης, 1998), Κελί (Το Ροδακιό, 2000), Μιγαδικά και Αμφιθαλή (Μεταίχμιο, 2003), No humans’ land – αναφορά (Μεταίχμιο, 2005), Ψηφία για ψηφίδες (Μεταίχμιο, 2006), Πέρασμα (Ύψιλον/βιβλία, 2007), Μετόπη (Ύψιλον/βιβλία, 2007), Πρόσωπο με τη γη, (Γαβριηλίδης, 2012), Φιλί της ζωής (Κίχλη, 2016). ΠΟΙΗΤΙΚΗ: Ρήματα για το ρόδο (Καστανιώτης, 1997), Αναγραμματισμοί στη σιωπή (Πόλις, 2002). ΠΑΡΑΜΥΘΙ: Ένα μικρό κουτάκι, ξύλινο (Μεταίχμιο, 2004). ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ: Οι λησμονημένοι, δύο νουβέλες (Γαβριηλίδης, 2014), Ιστορικός Ενεστώς (Πόλις, 2020). ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΕΙΣ: Ζήτημα φωτός, ο Θανάσης Χατζόπουλος ανθολογεί τις Μέρες του Γιώργου Σεφέρη (Μπάστας-Πλέσσας, 1995, Ίκαρος, 2007), Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα, ο Κ. Γ. Καρυωτάκης ανθολογείται από τον Θανάση Χατζόπουλο (Διάμετρος, 2001). Έχει μεταφράσει επίσης από ευρωπαϊκές γλώσσες στα ελληνικά λογοτεχνικά έργα και βιβλία ψυχαναλυτικού ενδιαφέροντος.
Ο Βασίλης Πεσμαζόγλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Σπούδασε και εργάστηκε στις ΗΠΑ, την Αγγλία και το Βέλγιο. Τα τελευταία χρόνια διδάσκει πολιτική οικονομία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Έχει γράψει το αφήγημα 1993 (εκδόσεις Ηριδανός).
Ο Αριστείδης Μπαλτάς γεννήθηκε το 1943 στην Κέρκυρα. Είναι ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας των Επιστημών του τμήματος Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών (πρ. Γενικού Τμήματος) του ΕΜΠ. Μετά τις βασικές σπουδές μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου στο ΕΜΠ (1962-67), έκανε μεταπτυχιακά και διδακτορικό στη Θεωρητική Φυσική στο Πανεπιστήμιο Παρισίων XI (1972). Το 1982 εκλέχθηκε λέκτορας στον Τομέα Φυσικής του ΕΜΠ, το 1984 επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας και μεθοδολογίας της φυσικής στο ίδιο Τμήμα/Τομέα, το 1992 αναπληρωτής καθηγητής και το 2002 καθηγητής φιλοσοφίας των επιστημών. Στο πλαίσιο των ερευνητικών ενδιαφερόντων του ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την επιστημολογία του Λουί Αλτουσέρ, ως απόρροια της λεγόμενης Γαλλικής Σχολής Επιστημολογίας (Μπασελάρ, Canguilhem, Κοϋρέ, Cavailles), καθώς και με την αγγλοσαξονική φιλοσοφία της επιστήμης, με βάση τη σκέψη των K. Popper, T.S. Kuhn, I. Lakatos, P. Feyerabend, L. Laudan, κ.ά. Ενδιαφέρθηκε, επίσης, για τη φιλοσοφία της επιστήμης στο πλαίσιο μιας γενικότερης φιλοσοφικής θεώρησης του κόσμου και της γνώσης, με βάση το έργο των Βιτγκενστάιν, Νίτσε, Σπινόζα, Ντεριντά, McDowell, Μπένγιαμιν, κ.ά.Το 2002 τιμήθηκε με Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής για το βιβλίο του "Αντικείμενα και όψεις εαυτού" (εκδ. Εστία). Τον Δεκέμβριο του 2010 του απονεμήθηκε το Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας στη μνήμη των Βασίλη Ξανθόπουλου-Στέφανου Πνευματικού.
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ -υπήρξε μεταξύ εκείνων οι οποίοι υπέγραψαν την ιδρυτική διακήρυξη δημιουργίας του κόμματος- και πρόεδρος του Ινστιτούτου "Νίκος Πουλαντζάς".
Διετέλεσε βουλευτής της περιφέρειας Αττικής με τον ΣΥΡΙΖΑ και ανέλαβε καθήκοντα ως Υπουργός Παιδείας (Ιανουάριος 2015-Αύγουστος 2015) και Πολιτισμού & Αθλητισμού (Σεπτέμβριος 2015-Νοέμβριος 2016) στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Ο Γιάννης Βούλγαρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951. Είναι ομότιμος καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Διδάκτορας Πολιτικών Επιστημών, ερευνητής στο Ινστιτούτο Πολιτικής Κοινωνιολογίας του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, έχει δημοσιεύσει μεταξύ άλλων: "Ο δύσκολος εκσυγχρονισμός: πολιτικές στρατηγικές και κοινωνικό κράτος στη σύγχρονη Ιταλία", Εξάντας (1990)· "Η επόμενη ημέρα: μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού" (επιμ.), Παρατηρητής (1992)· "Φιλελευθερισμός, συντηρητισμός, κοινωνικό κράτος 1973-1990", Θεμέλιο (1994)· "Καπιταλισμός και δημοκρατία: η επάνοδος του παλαιού προβλήματος", Ελληνική Επιθεώρηση Πολιτικής Επιστήμης (1997)· "L΄ Italia del Centro-sinistra", εκδόσεις Carocci (1998)· "Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης 1974-1990: σταθερή δημοκρατία σημαδεμένη από τη μεταπολεμική ιστορία", Θεμέλιο (2001)· "Η πρόκληση της ηγεμονίας", Πόλις (2003)· "Η Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση στην παγκοσμιοποίηση", Πόλις (2008)· "Στα μονοπάτια του Αντόνιο Γκράμσι: Πολιτική και πολιτισμός από το έθνος-κράτος στην παγκοσμιοποίηση" (επιμ.), Θεμέλιο (2010)· "Η μοιραία πενταετία: Η πολιτική της αδράνειας 2004-2009", Πόλις, 2011. Επίσης έχει δημοσιεύσει δοκίμια και άρθρα που επικεντρώνονται στα ζητήματα της δημοκρατίας και του καπιταλισμού, του κράτους και της κοινωνίας πολιτών, της παγκοσμιοποίησης και της σύγχρονης πολιτικής ανάλυσης.
Επίσης, έχει δημοσιεύσει δοκίμια και άρθρα που επικεντρώνονται στα ζητήματα της δημοκρατίας και του καπιταλισμού, του κράτους και της κοινωνίας πολιτών, της παγκοσμιοποίησης και της σύγχρονης πολιτικής ανάλυσης. Έχει διευθύνει τα "Ενθέματα" της "Κυριακάτικης Αυγής" και έχει συνεργαστεί με την "Καθημερινή".
Η Ευαγγελία Καλεράντε γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ο Άγγελος Ελεφάντης (1936-2008) γεννήθηκε στο Καρπενήσι. Στην Ευρυτανία έζησε ως το 1947. Τελείωσε το γυμνάσιο Χαλανδρίου και αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1962. Τη δεκαετία 1964-1974 έζησε στο Παρίσι, όπου σπούδασε ανθρωπολογία και κοινωνιολογία στη Σορβόννη και ιστορία στην Ecole Pratique des Hautes Etudes, στο σεμινάριο του Geirges Haupt.
Το 1968, με τη διάσπαση του ΚΚΕ, εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Μετείχε ενεργά στην έκδοση των περιοδικών "Ελληνική Παρουσία", "Πορεία" (όργανο της ΕΠΕΣ, συλλόγου των Ελλήνων φοιτητών του Παρισιού, στο ΔΣ του οποίου υπήρξε για πολλά χρόνια μέλος), "L΄ Autre Grece" (αντιδικτατορική έκδοση των Ελλήνων του Παρισιού) και "Αγώνας" (όργανο της οργάνωσης του ΚΚΕ Εσωτερικού στο Παρίσι).
Το 1973 παρουσίασε την εργασία του "Le Parti Communiste de Grece devant la resistance". Το 1976 πρωτοεκδίδει και ξεκινάει τη διεύθυνση του περιοδικού "Ο Πολίτης". Το 1976 εξέδωσε επίσης την "Επαγγελία της αδύνατης Επανάστασης: ΚΚΕ και αστισμός στο Μεσοπόλεμο" (εκδ. "Όλκος", επανέκδοση "Θεμέλιο", 1979 και 2000). Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, από τις στήλες του περιοδικού και γενικότερα με τη δημόσια παρουσία του, υπεράσπισε μαχητικά τις ιδέες της ανανεωτικής Αριστεράς. Μετείχε στην "Κίνηση των 400" και άλλες πρωτοβουλίες ανένταχτων για τη συγκρότηση του χώρου της ανανεωτικής Αριστεράς.
Ορισμένα πολιτικά του κείμενα περιλήφθηκαν στη συλλογή "Ο ανεύρετος σοσιαλισμός" (εκδ. "Ο Πολίτης", 1982). Το 1987 εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά, του οποίου υπήρξε μέλος της Πολιτικής Γραμματείας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και βασικός συνεργάτης της εφημερίδας "Η Εποχή", καθώς και του περιοδικού "Κάπα". Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 άρχισε να αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Η Αυγή", της οποίας διετέλεσε διαδοχικά αντιπρόεδρος, πρόεδρος και μέλος του Δ.Σ. Το 1991 κυκλοφόρησε το έργο του "Στον αστερισμό του λαϊκισμού" (εκδ. "Πόλις"). Επίσης, από τον Ιούλιο του 2000 και μέχρι το θάνατό του επιμελούνταν το ένθετο "Ενθέματα" ("Γνώμες και ιδέες/ λόγος και τέχνες") της "Κυριακάτικης Αυγής".
Ο Άγγελος Ελεφάντης υπήρξε υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΚΚΕ Εσωτερικού το 1985, στο ψηφοδέλτιο του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) στο νομό Ευρυτανίας, στις εκλογές του 2004, και στις εκλογές του 2007 ξανά με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρυτανία. Είχε παντρευτεί τη Μαριάννα Δήτσα. Είχε δύο παιδιά, τον Νικόλα και την Άννα. Άλλα βιβλία του είναι: "Διά γυμνού οφθαλμού" (εκδ. "Πόλις", 1998), το οποίο περιλαμβάνει κείμενα που δημοσιεύθηκαν στον "Πολίτη", τον "Δεκαπενθήμερο Πολίτη", την "Εποχή" και την "Αυγή", από το 1976 ως το 1997, "Minima Memorialia: η ιστορία του παππού μου" (εκδ. "Πόλις", 2001), "Μας πήραν την Αθήνα...: ξαναδιαβάζοντας την ιστορία 1941-50" (εκδ. "Βιβλιόραμα", 2002). Μετείχε σε πολλούς συλλογικούς τόμους μεταξύ των οποίων: "Ο Ιανός του εθνικισμού και η ελληνική βαλκανική πολιτική" ("Ο Πολίτης", 1992· "Βιβλιόραμα", 2007), "Των αφανών: τρεις ομιλίες για το βιβλίο της Παγώνας Στεφάνου" ("ΑΣΚΙ"/"Θεμέλιο", 1998). Επίσης, συνέγραψε το κεφάλαιο: "Το αντιστασιακό φαινόμενο" στο πολύτομο συλλογικό έργο "Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, 1770-2000" σε επιμέλεια Βασίλη Παναγιωτόπουλου. Επιμελήθηκε και μετέφρασε πολλά βιβλία και άρθρα. Πέθανε στην Αθήνα, μετά από μάχη με τον καρκίνο, στις 29 Μαΐου 2008, σε ηλικία 72 ετών.
(φωτογραφία από το Παρίσι, 1966-1967)
Η Πέγκυ Βουτσινά γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα. Σπούδασε Θεολογία και Ιστορία και Φιλοσοφία της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εξειδικεύτηκε στην αναλυτική φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Σέφηλντ, όπου ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή. Εργάστηκε ως θεολόγος, ενώ σήμερα είναι αναπληρώτρια διευθύντρια στη Σχολή Μωραΐτη. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στις θεωρίες γνώσης και ηθικής, στην αναλυτική φιλοσοφία της θρησκείας και στη φιλοσοφία της εκπαίδευσης. Κείμενα της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους και σε ελληνικά και ξενόγλωσσα περιοδικά.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1972. Έχει μεταφράσει πολλά βιβλία και έχει γράψει μυθιστορήματα για εφήβους: "Λητώ", (Ελληνικά Γράμματα, 1998), "Η ιστορία μιας ιστορίας", (Ελληνικά Γράμματα, 1999), "Το νησί που ταξιδεύει", (Ελληνικά Γράμματα, 2000) και "Μπλιαχ!" (Ελληνικά Γράμματα, 2005). Επίσης, έχει γράψει τα παραμύθια "Παιχνίδι με το πιάνο", (Ελληνικά Γράμματα, 2007) και "Η απέναντι μοναξιά", (Ελληνικά Γράμματα, 2003), που της χάρισε και το βραβείο του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα