Ο Κώστας Ακρίβος τοποθετεί τον Στρατή Δούκα στη θέση του αφηγητή και τον αφήνει να αυτοβιογραφηθεί, όπως εκείνος, ίσως, θα ήθελε: με τη χάρη της απλότητας και του μέτρου. Με τα στοιχεία δηλαδή που χαρακτηρίζουν και τον ήρωα στο κυριότερο έργο του Δούκα, την «Ιστορία ενός Αιχμαλώτου». Ως προς το περιεχόμενο, ο Ακρίβος μένει πιστός σε όλα τα δεδομένα βιογραφικά στοιχεία. Ακολουθεί τον Δούκα παντού: από τα Μοσχονήσια της Μικρασίας, στο Αϊβαλί, τη Μυτιλήνη και τ΄ Άγιο Όρος κι από εκεί στο διαμερισματάκι της Νεάπολης Αθηνών, στα μέτωπα των δύο Πολέμων, στις περιδιαβάσεις του στη Μακεδονία... Αναπόφευκτα λοιπόν -αλλά όχι άσκοπα- από τη διήγηση του Κώστα Ακρίβου παρελαύνουν και όλες οι προσωπικότητες με τις οποίες σχετίσθηκε ή ΄συνομίλησε΄ ο Δούκας: ο Χαλεπάς, ο Κόντογλου, ο Πεντζίκης κι ο Μυριβήλης ο Βενέζης, ο Σεφέρης κι ο Χριστιανόπουλος, καθώς και τα σημαντικότερα έργα του συγγραφέα, τα οποία εντίθενται στη διήγηση με ένα κομψό αυτοαναφορικό ιστορικό της συγγραφής τους. Τεχνικά, ο Ακρίβος υποβάλλει με ιδιαίτερη δεξιότητα τη δική του γλωσσική τέχνη στο ύφος και την εποχή του Δούκα. Καθαρίζει το λαϊκό λόγο από κάθε ακρότητα ή εντυπωσιασμό και τηρεί όμορφα τη μικρασιατική και αιολική ιδιοτροπία. Επιλέγει, επίσης, να αφοπλίσει τη διήγηση από ηχηρές αξιολογικές κρίσεις τόσο σε ιστορικό όσο και αφηγηματικό επίπεδο, περιοριζόμενος στα απολύτως απαραίτητα -εννοιολογικά φορτισμένα- επίθετα.