[...] Η σχέση του Πατρίκιου με την ουρά του αποκαταστάθηκε μόνο σαν έφτασαν και οι δυο στα βαθιά τους γεράματα [...] Μα, μέχρι εκείνη την ώρα, ο Πατρίκιος την ουρά χρέωνε με όλες του τις αναποδιές.
[...] Ο Πατρίκιος ήταν εκπαιδευμένος και ταγμένος να ενώνει με μια ευθεία γραμμή τα δύο σημεία: την εκκίνηση και το Σκοπό [...] Αν έβρισκε εμπόδια, τα παραμέριζε αυτός, όσα εγκλήματα ή αγαθοεργίες κι αν έκρινε απαραίτητο να κάνει [...] Απαιτούσε προσπάθεια μεγάλη και αυτοέλεγχο απόλυτο για να μπορεί ο Πατρίκιος να ζει τη διπλή, την τριπλή και την τετραπλή, ακόμα, ζωή, ανάλογα με τις απαιτήσεις του Σκοπού και να κρατά την κάθε μια στεγανή και μυστική από την άλλη. Το ίδιο σταθερό και αποφασισμένο χέρι που ξαπόστελνε στον άλλο κόσμο τον αντίπαλο με τις σφαίρες ντουμ-ντουμ του όπλου του, έπρεπε να χαϊδεύει χωρίς να τρέμει, με βαθιά τρυφερότητα και αγάπη, το απαλό τρίχωμα των μωρών και τις ουρίτσες τους, το βράδυ στο σπίτι. Μα χαλάλι ο κόπος!
[...] Μέσα στον κόσμο του, ο Πατρίκιος ένοιωθε την παντοδυναμία ενός μικρού θεού. Και μόνο η ουρά χαλούσε την Ουράνια Τάξη του. Ώρες-ώρες, μέσα στον τεχνητό παράδεισό του, ο Πατρίκιος σκεφτόταν, πως αν ο Πλάστης του τον είχε αποφασίσει για Εωσφόρο, ας του `δινε τουλάχιστον και μια ουρά που να ταιριάζει με την ομορφιά εκείνου. Κι αν πάλι τον προόριζε για Άγγελο-Τιμωρό, ας του χαλάλιζε, τότε, μια ουρά αγγελική, υπάκουη και συναινετική.
Μα η ουρά του Πατρίκιου ήταν, απλώς, μια ουρά ποντικιού [...] Υποσυνείδητο και ασυνείδητο μαζί, ένστικτα βασικά και ψυχισμός ανεξιχνίαστος ακόμα και για τον ψυχολόγο-αυθεντία της Μεγάλης Φόρμας, ακολουθούσε τη φυσική της κλίση. Τις τάσεις και τις ροπές της ποντικίσιας φύσης του Πατρίκιου. Κι έμενε αλώβητη από τις στρεβλώσεις που επέβαλε στο μυαλό του Πατρίκιου η λογική της Σκοπιμότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]