Η τραυματική εμπειρία του 1989, η διάλυση της ΕΣΣΔ, το Μάαστριχτ, η ΟΝΕ, το Σύμφωνο Σταθερότητας και το Ευρώ είναι γεγονότα-ορόσημα της ήττας της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς, που έχανε μάχες, σύμβολα, κομμάτια της ιστορίας της. Χωρίς ανάλογη των αγώνων της ηγεσία, χωρίς αντανακλαστικά, ανίκανη να ερμηνεύσει τη συγκυρία και να πάρει πρωτοβουλίες, μένει κυριολεκτικώς πίσω από τις εξελίξεις. Εξάλλου, το επιβληθέν Μνημόνιο είναι ένα συνολικό και μακρο­πρόθεσμο σχέδιο αποικιακής διοίκησης, που αποστερεί τη χώρα από τη στοιχειώδη αυτονομία και εθνική κυριαρχία. Αν θελήσει κάποτε να τις επανακτήσει, θα αδυνατεί να το πράξει, αφού το υλικό, πνευματικό και θεσμικό περιεχόμενο αυτής της κυριαρχίας θα έχει απαλλοτριωθεί. Θα πρόκειται περί ενός αδειανού κελύφους!

Ενόψει του επερχόμενου πολυετούς Μνημονίου και των εκλογών, πολλοί μιλούν για την ενότητα της Αριστεράς. Ισχυρίζονται ότι η σημερινή Αριστερά ή θα συμπράξει προγραμματικά και εκλογικά για να αποκρούσει το διαρκές "πολίτευμα" του Μνημονίου ή δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης.

Αν επιμένουμε στην ενωτική δράση της Αριστεράς και της δημοκρατικής παράταξης, εν γνώσει του ότι αυτό συνιστά αντίφαση "καθ` εαυτήν", είναι επειδή για πρώτη φορά η πατρίδα μας ζει τέτοια καταστροφή. Πρόκειται για μια εντελώς έκτακτη ιστορική συγκυρία.