Το ραντεβού δόθηκε για το άλλο βράδυ. Σε ένα παρκάκι απόμερο στα ανατολικά της πόλης. Κάποιο ηλεκτρικό φως στη μια του άκρη. Το υπόλοιπο μέσα στο σκοτάδι. Μονάχα σκιές. Και το φεγγάρι εξαφα νισμένο. Αυτός κάθισε κοντά στη φωτεινή πλευρά. Εκείνη αρκετά βήματα μακριά του, εκεί που έσβηνε το φως πάνω στη μορφή της. «Ένα σύθαμπο το φεγγάρι, δε σε βλέπω, μια θωριά άδεια είσαι. Ψες ήταν μια λιόφωτη πανσέληνος που έφεξε την πλάση όλη. Σήμερα θαρρείς και λαβώθηκε το φεγγάρι και δε θέλει να φανερωθεί. Να πλησιάσω;» «Καλύτερα να μείνουμε έτσι. Ας περιμένουμε τη σελήνη να φανερώσει τα κορμιά. Ίσως όχι σήμερα. Μα η αναμονή φέρνει κοντά τις ψυχές. Μετά για τα κορμιά είναι πιο εύκολο».