(...) Στις δύσκολες μέρες του μονόπλευρου Εμφυλίου πολέμου, αμέσως μετά τη Βάρκιζα, μια ομάδα επικηρυγμένων αγωνιστών του ΕΛΑΣ βρεθήκαμε στα Ακαρνανικά βουνά. Ορκιστήκαμε τότε πως όποιος επιζήσει, θ` αναλάβει να γράψει για τις τραγικές στιγμές που ζούσαμε οι ίδιοι και τον καθημερινό «επιτάφιο θρήνο» του λαού μας. Αυτή την ηθική υποχρέωση προς τους τιμημένους νεκρούς συντρόφους μου, που απορρέει από τον κοινό όρκο, επιθυμώ να εκπληρώσω μ` αυτή την εργασία. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]