Όπως λέει και ο μεγάλος Γάλλος βυζαντινολόγος Κάρολος Ντηλ όταν, το 1870, ο Αλφρέντ Ραμπώ δημοσίευσε το πρώτο σημαντικό του έργο, με τίτλο `Η Ελληνική Αυτοκρατορία τον 10 αιώνα`. Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος `το να ενδιαφέρεται κανείς για τη λησμονημένη ιστορία του Βυζαντίου συνιστούσε καινοτομία, σχεδόν τόλμη... Εκείνη την εποχή το όνομα του Βυζαντίου δεν έφερνε στο νου τίποτε άλλο από μία αόριστη ιδέα εκλεπτυσμένης και αιματοβαμμένης παρακμής, άθλιων θρησκευτικών διαμαχών, επαναστάσεων και δολοφονιών. Πολλοί λίγοι υποπτεύονταν ότι επί σχεδόν δέκα αιώνες αυτή η ελάχιστα γνωστή αυτοκρατορία υπήρξε ένας από τους ουσιώδεις παράγοντες του πολιτισμού, ότι η πρωτεύουσα της υπήρξε επί σχεδόν δέκα αιώνες, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ραμπώ, το `Παρίσι του Μεσαίωνα`, ότι η χιλιετής ιστορία της δεν ήταν τίποτε άλλο, όπως αναφέρει κάπου αλλού ο συγγραφέας, παρά `η ιστορία της μισής Ευρώπης στη διάρκεια ολόκληρου του Μεσαίωνα`...`
Πράγματι, παρά τα νέα στοιχεία που έχουν έλθει στο φως στο διάστημα που διέρρευσε, τα κείμενα του Αλφρέδου Νικόλαου Ραμπώ αποτελούν ακόμη σταθμό στην πορεία και την εξέλιξη των βυζαντινών σπουδών χάρις στην επιστημονική τους σπουδαιότητα, τη σαφήνεια και τη διεισδυτικότητά τους. Ο Ραμπώ, στις πέντε μονογραφίες που περιλαμβάνει η παρούσα έκδοση, αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια θίγοντας με έντιμη ευρυμάθεια και οξυδέρκεια καίριες συνιστώσες της βυζαντινής πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Ο χαρακτήρας της Ελληνικής Αυτοκρατορίας, η ποικιλία των θρησκειών και το συνονθύλευμα των φυλών, η σκληρότητα των κοινωνικών συγκρούσεων και οι φιλοδοξίες της κυρίαρχης τάξης εκτίθενται και αναλύονται εμπεριστατωμένα, ενώ σαν πραγματικός δάσκαλος και αντικειμενικός κριτής των γεγονότων, ο Ραμπώ, διεισδύει μέχρι το βάθος των βυζαντινών θεσμών και, χωρίς να αποκρύψει τις αδυναμίες και τα μελανά σημεία αυτού του πολιτισμού, καταδεικνύει τα ανθεκτικά στο χρόνο στοιχεία, που αποτέλεσαν την ισχύ, το μεγαλείο του και την αξεπέραστη συμβολή του ως προμαχώνα και φάρο του δυτικού πολιτισμού για πάνω από χίλια χρόνια.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Μέλος μιας πλειάδας Γάλλων βυζαντινολόγων που έδωσαν σημαντική ώθηση στις Βυζαντινές σπουδές, ο Αλφρέδος Νικόλαος Ραμπώ (1842-1905) συγκαταλέγεται
χάρη στην ευρύτητα, την ποικιλία και την επιστημονική σπουδαιότητα του συνολικού έργου του, στους κορυφαίους Γάλλους ιστορικούς του ιδιαίτερα γόνιμου από αυτή την άποψη 19ου αιώνα. Το πολύπλευρο της προσωπικότητάς του αποτυπώνεται στην ενασχόλησή του -πάντοτε με ιδιαίτερη επιτυχία- με ευρέως αποκλίνοντα ιστορικά αντικείμενα, αλλά και στην παράλληλη επίδοση του στην πολιτική. Στο τελευταίο αυτό πεδίο μπορούν να επισημανθούν η συμμετοχή του ως επικεφαλής του υπουργικού συμβουλίου επί της κυβερνήσεως Ζυλ Φερύ, οι δύο θητείες του ως υπουργού Παιδείας και η εκλογή του ως γερουσιαστή το 1895. Στον ακαδημαϊκό τομέα, εξάλλου, ο Ραμπώ χρημάτισε καθηγητής στα πανεπιστήμια της Καέν, του Νανσί και των Παρισίων. Είναι αξιοσημείωτο ότι η έδρα της Σύγχρονης Ιστορίας στη Σορβόνη δημιουργήθηκε ειδικά γι΄ αυτόν (1883). Επιστέγασμα των διακρίσεων των οποίων έτυχε στον επιστημονικό τομέα υπήρξε η εκλογή του ως μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1897. Το πρώτο σημαντικό έργο του Ραμπώ ήταν η διπλωματική του εργασία με τίτλο "Η Ελληνική Αυτοκρατορία τον 10ο αιώνα. Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος". Ο Ραμπώ
εκπόνησε και μια διπλωματική εργασία στη λατινική με θέμα που αφορούσε επίσης στο Βυζάντιο: "Περί του Βυζαντινού Ιπποδρόμου". Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα έργα του χαρακτηρίζονται «από έντιμη ευρυμάθεια, οξυδέρκεια
και σαφήνεια». Οι μελέτες του επί της βυζαντινής ιστορίας θεωρούνται ως «μείζων συμβολή», όπως, άλλωστε, βεβαιώνει και η σημαντική επιρροή και η επίδραση που άσκησε στους μεταγενέστερους, με κύριο αποδέκτη τον Κάρολο Ντηλ.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
