Δεν ξέρω αν η Σμύρνη μπορεί να γίνει το 2020 το «Αστέρι της Μεσογείου». Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι η Σμύρνη αποτέλεσε το αστέρι του Λεβάντε από το πρώτο τέταρτο του 17ου μέχρι το πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα.

Ο στόχος αυτού του βιβλίου είναι να ερευνήσει τη συνεισφορά των Λεβαντίνων και των μειονοτήτων που αποτελούσαν το πολιτισμικό μωσαϊκό της Σμύρνης στη μετατροπή της πόλης από τον 17ο μέχρι τον 19ο αιώνα στο αστέρι του Λεβάντε και να την υπενθυμίσει σε όσους ανέλαβαν το καθήκον να μετατρέψουν ξανά τη Σμύρνη σε αστέρι όχι μόνο της ανατολής αλλά και της Μεσογείου.

Αντηχούσαν συνεχώς στα αυτιά μου τα ενθαρρυντικά λόγια του Τουντζέρ Μπάικαρα στο θέμα της συγγραφής ενός βιβλίου για την ιστορία της Σμύρνης: «Ένας Σμυρνιός δεν μπορεί να χρησιμοποιεί ως δικαιολογία για να μην ερευνήσει την ιστορία της πόλης του την έλλειψη πηγών. Η πόλη της Σμύρνης από μόνη της είναι μια σημαντική πηγή. Πρέπει κανείς να διαβάζει και να αξιολογεί αυτή την πηγή. Βασιζόμενος και σε αυτή την πηγή μπορεί κάποιος να γράψει καταπληκτικές ιστορίες για τη Σμύρνη».

Όσο κι αν προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου σε επιστημονικά καλούπια, το ανά χείρας βιβλίο δεν φιλοδοξεί να είναι μια επιστημονική μελέτη καθώς δεν είμαι ακαδημαϊκός. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να μοιραστώ με τους αναγνώστες μου την ευτυχία που μου έδωσε η έκδοση ενός βιβλίου για την πόλη στην οποία ζω μετά από έρευνες δύο περίπου ετών.