... Σωστή αποκάλυψη -σαν ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω- το μάθημα της "Γλωσσολογίας", καθώς ήρθε να ρίξει φως στα σκοτάδια, δίνοντας απάντηση στις συσσωρευμένες γλωσσικές απορίες μου. Στο μάθημα αυτό οι δάσκαλοι μας οι σοφοί -πούπουλο ας είναι το χώμα που τους σκέπασε- μας μίλησαν για γλώσσες, διαλέκτους και ιδιώματα πανάρχαια και για τα υφαντήρια όπου υφαίνονταν τα υλικά τους. Μας είπαν ακόμα για το μεγάλο δέντρο της Ινδοευρωπαϊκής γλώσσας -κλωνάρι του οποίου είναι η Αρχαία Ελληνική με παρακλάδια τις διαλέκτους της- και για την εξέλιξη της γλώσσας μας. Μιλούσανε κι εγώ ανέτρεχα στο γλωσσικό ιδίωμα του τόπου μου. εκείνο που μου δώρισε η μάνα μου. κι έκανα προσκλητήριο στις καταχωνιασμένες στα απώτατα του "είναι" μου λέξεις του -προίκα ξεχωριστή στο πολιτισμικό μας οικοδόμημα- και ανατρίχιαζα κάθε που διαπίστωνα το βάθος του χρόνου μέσα από το οποίο αναδύονταν, ενώ άλλοτε θαύμαζα με τη δεινή την ικανότητα της γλώσσας μου τις ξένες λέξεις που της ήταν απαραίτητες -δάνεια τις ονόμαζαν οι δάσκαλοι μας- να τις κεντάει ψιλοβελονιά, προτού, στολίδια ταιριαστά, τις προσθέσει στη βαρύτιμη φορεσιά της! Συμβαίνει όμως το εξής περίεργο με τους ανθρώπους: όσο αυτοί μεγαλώνουν και πλησιάζουν όλο και περισσότερο στο σημείο εκκίνησης τους τόσο και πιο συχνά γυρίζουν στην παιδική τους ηλικία. Εξαίρεση του κανόνα αυτού δεν θα μπορούσα να αποτελώ βεβαίως εγώ. Απαλλαγμένη από τις απαιτήσεις του διδακτικού μου έργου και παρατείνοντας για μεγάλα χρονικά διαστήματα τη διαμονή μου στην πατρίδα μου με δέος διαπιστώνω κάποια στιγμή πως η φωνή της επάνω στο αμόνι του χρόνου σφυρηλατημένης από τα επιδέξια χέρια των προγόνων μας λαλιάς πάει να λησμονηθεί και να κοπούν οι ρίζες που τροφοδοτούν το δέντρο με χυμούς! Για να διασώσω ό.τι μπορούσα έριξα ένα σημειωματάριο και μολύβι στο ταγάρι μου και. όπως, όταν ήμουν μικρή, μάζευα σκυμμένη πάνω από τη γη μας το μαξούλι. άρχισα να θησαυρίζω εκεί μέσα -καρπούς ακόμα πολυτιμότερους- τα τιμαλφή της λαλιάς μας. Είκοσι χρόνια χρειάστηκαν, σχεδόν, για τη συγκομιδή. Η εργασία κοπιαστική. Όμως η αμοιβή της σημαντική γιατί, εκτός από τα πέντε χιλιάδες και κάτι λήμματα, έκαμε και ήρθα ακόμα πιο κοντά στους συντοπίτες μου. Συζήτησα μαζί τους τις απορίες τους. Άκουσα τις ανησυχίες τους. Πήρα από τη συσσωρευμένη εμπειρία τους. Και το σημαντικότερο: ανέπτυξα φιλίες ανεκτίμητες.