Εκείνη τη µέρα, τον Μάιο του 1945, που η ναζιστική Γερµανία συνθηκολογεί, ένας µεσήλικας αστυνόµος, του οποίου η µνήµη είναι σπαρµένη µε πτώµατα, αποφασίζει να κάνει την κατά πάσα πιθανότητα τελευταία του περιπολία στη Βαρκελώνη. Πρέπει να συνοδεύσει µια ορφανή έφηβη στο νεκροτοµείο ενός νοσοκοµείου για να αναγνωρίσει σε κάποια ανθρώπινα υπολείµµατα τον κακοποιό που τη βίασε δύο χρόνια πριν. Η περιπλάνησή του στους δρόµους της πόλης κατά τη διάρκεια ενός µεταπολεµικού απογεύµατος –πολύ µακριά, σ’ άλλους τόπους, ακούγεται ο επιθανάτιος ρόγχος του Β΄ Παγκοσµίου πολέµου– θα µετατραπεί σε µια βαθµιαία κάθοδο στην καρδιά του σκότους. Οι διαδοχικοί κύκλοι της βασανιστικής πορείας µάς αποκαλύπτουν έναν πληθυσµό χορτασµένο από τη φαυλότητα που, παρά τη ναυτία του, αφήνει να αχνοφανεί η πιθανότητα της µεταµέλειας. Το σεργιάνι του αστυνόµου µέσα στο χάος και την ανηµπόρια, ανακατεµένο µε τις αναµνήσεις που βγαίνουν από τα σκοτεινά υπόγεια της µνήµης του, γίνεται το ταξίδι του ανθρώπου ως τα όρια της αντίστασης της ίδιας του της ύπαρξης απέναντι στη φρίκη.
Μέσα σε µια αφήγηση µικρής έκτασης, µε συµβολικό χαρακτήρα και εκπληκτική ένταση, το Σεργιάνι στο Γκιναρντό ανάγει τη φυσική και ηθική περιγραφή του µεταπολεµικού κόσµου σε µύθο.
Η λογοτεχνία είναι ένα ξεκαθάρισµα λογαριασµών µε τη ζωή. Χουάν Μαρσέ

«Ο µεγαλύτερος Ισπανός συγγραφέας της εποχής µας!» Αντόνιο Λόµπο Αντούνες
«Ο καλύτερος αφηγητής µας...» El Paίs
«Αν υπάρχει ένας συγγραφέας του αισθησιασµού, αυτός είναι ο Χουάν Μαρσέ. Άντρες και γυναίκες, παράξενοι ζητιάνοι ή ξεπεσµένοι αριστοκράτες, ασυγκράτητοι νέοι ή γέροντες σοφοί σηµαδεµένοι από τη ζωή, όλοι ανεξαιρέτως εµφανίζονται µπροστά µας µε έναν ρεαλισµό που µας αναστατώνει. Γιατί όλοι οι ήρωες του Μαρσέ είναι πάνω απ’ όλα σώµατα σε κίνηση, ενέργειες που αναβλύζουν και συγκρούονται κάτω από τον ισπανικό ήλιο». Le Monde