Την πρωΐα της 28ης Οκτωβρίου 1940, με την επιστράτευση υπό το κράτος φρενήρους λαϊκού ενθουσιασμού, άρχιζε για την Ελλάδα ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Ακολούθησε μια μακρά πορεία, δυσχερής, επίπονη, αλλά και ευκλεής για το `μεγάλο μικρό μαχόμενο έθνος` των Ελλήνων (όπως το ονόμασε ο αμερικανός πρέσβυς Lincoln Mac Veagh, κατάπληκτος από τα ανδραγαθήματα του ελληνικού στρατού). Εκείνη η πορεία θα οδηγούσε από τη χιονοσκέπαστη οροσειρά της Πίνδου και τη δυτική Μακεδονία έως τη βόρειο Ήπειρο και, αργότερα, ως τα οχυρά της γραμμής Μεταξά και τη μεγαλόνησο Κρήτη, το ελληνικόν αρχιπέλαγος του Αιγαίου και τα βουνά της ελευθέρας ορεινής Ελλάδος, και από εκεί μέχρι την Εγγύς και τη Μέση Ανατολή, δοθέντος ότι ο άγων δεν έπαυσε ούτε μετά την κατάληψη ολοκλήρου του ελληνικού χώρου υπό των Γερμανών, των Ιταλών και των Βουλγάρων. Εν τούτοις άγνωστη παραμένει στους πολλούς σήμερα η δράση του τετιμημένου Ιερού Λόχου, της προτύπου εκείνης μονάδος καταδρομών, η οποία συνεστήθη το 1942, κυρίως υπό αξιωματικών όλων των όπλων και των σωμάτων, και κατέστη περιθρύλητη για την πολεμική δράση της σε ολόκληρη τη βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή, καθώς και στο ελληνικόν αρχιπέλαγος, ενώ συμμετέσχε ενεργώς στην απελευθέρωση των ελληνικών νήσων του Αιγαίου. Η ανάδειξη των πολεμικών επιχειρήσεων του Ιερού Λόχου αποτελεί αντικείμενο της ανά χείρας επιστημονικής μονογραφίας ως ελάχιστος φόρος τιμής στους υπέρ πίστεως και πατρίδος αγωνισαμένους και πεσόντες έλληνες πολεμιστές και ύστατη υπόμνησις `της αρετής ης καταλελοίπασιν`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]