`Ατάλαντος και ανίκανος όπως είμαι, μονάχα δύο πράγματα μπορώ να κάνω, και μόνο: να περπατάω, με τα δικά μου πόδια, και να γράφω, τα δικά μου ποιήματα`.
Με αυτές τις λέξεις περιέγραφε τον εαυτό του ο Σαντόκα Τανέντα· ο σπουδαιότερος ίσως ποιητής της Ανατολής στον εικοστό αιώνα.
Στη διάρκεια των ουσιαστικών του περιπλανήσεων που ξεκίνησαν τον Απρίλιο 1926 και έπαψαν με τον θάνατο τον Οκτώβριο του 1940, ο Σαντόκα κρατούσε ημερολογιακές σημειώσεις και διέσωζε ενδιάμεσα τα απαράμιλλα χαϊκού του.
Σε αυτό το βιβλίο συγκεντρώθηκαν τα πιο χαρακτηριστικά και οργανωμένα αποσπάσματα γραπτών από τα ημερολόγιά του, όπως κυκλοφόρησαν στον δυτικό κόσμο στις καλύτερα επιμελημένες και άρτιες εκδόσεις τους. Παρότι τα κείμενα που παρουσιάζονται είναι επιλεγμένα, θα παρατηρήσει κανείς ορισμένες χρονικές ανακολουθίες και μία όχι πάντοτε δομημένη ροή. Είναι φανερό πως ο Σαντόκα δεν ήταν ιδιαίτερα επιμελής. Δεν είναι λίγες οι φορές που στα γραπτά του συναντά κανείς μία αίσθηση απαξίωσης της γραφής· λες και ο Σαντόκα κρατούσε ημερολόγιο μόνο και μόνο γιατί δεν είχε τι άλλο να κάνει πέρα από το να περπατά και να ζητά ελεημοσύνη.
Ο Σοΐτσι Τανέντα, μετέπειτα γνωστός ως Σαντόκα, γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1882 στο χωριό Σαμπαρέ της επαρχίας Γιαμαγκούτσι. Ο Σαντόκα ήταν το δεύτερο παιδί μιας προβληματικής οικογένειας. Μεγάλωσε σε δυσχερές οικογενειακό περιβάλλον. Το 1902 σπουδάζοντας στο τμήμα λογοτεχνικών σπουδών του πανεπιστημίου Ουασέντα στο Τόκυο, και ξεκινώντας την ποιητική του πορεία, άλλαξε το όνομα του σε `Σαντόκα` (Φλεγόμενη Κορυφή).
Μετά από δύο απόπειρες αυτοκτονίας και τα προβλήματα που του προκαλούσε ο αλκοολισμός του, ο Σαντόκα αποφάσισε να χειροτονηθεί ιερέας και να ξεκινήσει τη ζωή του στον δρόμο, σαν περιπλανώμενος ιερέας-ζητιάνος. Με την βοήθεια θαυμαστών και φίλων εξέδωσε επτά μικρές ποιητικές συλλογές, σε λίγες εκατοντάδες αντίτυπα.
Ο Σαντόκα Τανέντα, ήταν στην ουσία ο ποιητικός δισέγγονος ενός εκ των πατέρων (και εκμοντερνιστή) των χαϊκού, του Μασαόκα Σίκι (1867-1902). Ο ένας εκ των δύο σπουδαιότερων μαθητών του Σίκι ήταν ο Καβαχιγκάσι Χεκιγκότο (1873-1937), του οποίου ο πιο σημαντικός μαθητής, και μετέπειτα καινοτόμος ποιητής, ήταν ο δάσκαλος του Σαντόκα, Ογκιγουάρα Σεϊσενσούι (1884-1976).
Τα ποιήματα του Σαντόκα ήταν λιτά, στην εποχή τους θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς `απογυμνωμένα` και `αντιποιητικά`. Σήμερα θεωρούνται πολύ ιδιαίτερα και μοναδικά. Ο Σαντόκα ακολούθησε εξάλλου την γραμμή των δασκάλων του της `Νέας Σχολής Χαϊκού`: κατά την άποψη του δασκάλου του Σεϊσενσούι, `η έκταση του ποιήματος να είναι μια ανάσα`, ώστε να διαβάζεται με μία και μόνη πνοή. Όσο για τις υπόλοιπες καταγραφές, δεν περιγράφουν παρά τα πλέον ανούσια πράγματα, όπως τον καιρό, τις ασχολίες του, τι έφαγε και πόσο ήπιε, το πόσο περπάτησε - λιγότερο συχνά το τι σκεφτόταν ή το πώς ένιωθε. Όλα αυτά τα στοιχεία όμως, που συγκρότησαν ένα σύνολο ημερολογιακών σημειώσεων, αποτέλεσαν επίσης ένα πολύ ιδιαίτερο, σε ύφος και σε άποψη, ποιητικό στάγμα που παρόλη την γεωγραφική απόσταση και τον `κλειστό` του χαρακτήρα, διάνοιξε τα πλαίσια της εποχής του και αποτέλεσε αναμφισβήτητα μία τρανή, και εντελώς απρόσμενη περίπτωση κορυφαίου `ανατολικού μοντερνισμού`. [. . .] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

9 Σεπτεμβρίου, 1930
Βγήκα πάλι στον δρόμο. . .για άλλη μία φορά συνειδητοποιώ πως στην πραγματικότητα δεν είμαι τίποτα άλλο από ένας ζητιάνος-μοναχός, κι έτσι ξεκινώ για άλλο ένα ταξίδι. . .θα περπατήσω όσο πιο πολύ μπορώ, θα φτάσω όσο πιο μακριά γίνεται να φτάσω.

Ήχος κυμάτων
μακριά κοντά
πόση ζωή ακόμη;

Σύννεφα μηδέν
ο ουρανός πιο
μόνος από ποτέ.

Καμιά φορά
δεν ζητιανεύω
βουνά κοιτάζω.