Το περγαμόντο είναι φρούτο πικρό. Δεν τρώγεται ωμό και χρειάζεται να γίνει γλυκό για να μπορέσει να φαγωθεί. Παρόλ’ αυτά, διατηρεί ακόμη και τότε την πικρή του επίγευση.

Η στιγμή που πας επίσκεψη στο σπίτι συγγενή και το πιατάκι με το γλυκό του κουταλιού περγαμόντο ακουμπάει πάνω στο περίτεχνο σεμέν, χωρίς να το έχεις ζητήσει. Η θεία σε κοιτάει βλοσυρά και περιμένει να φας την πρώτη κουταλιά για να κάτσει ήρεμη πια στον απέναντι καναπέ. Εσύ, θες δε θες, θα το φας. Δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς άλλωστε.

Η ζωή. Η ζωή που δεν επέλεξες. Που σου χαρίζεται χωρίς να σε ρωτάει και ανάλογα με τις καταβολές και τις επιλογές σου, θα είναι εύκολη ή δύσκολη. Θες δε θες, θα τη ζήσεις. Όπως όπως. Θα είσαι εκεί για να δεις ό,τι έχει να σε «κεράσει»· τις πίκρες, τις ομορφιές, τα τρυφερά και τα άγρια στοιχεία της, τα κωμικά και τα τραγικά.

Η «θεία-ζωή» στέκεται και πάλι απέναντί σου. Αλληλοκοιτάζεστε. Στα ίσα.