Κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι η Σαμπάλα, ένα παραδεισένιο κέντρο σοφίας που λέγεται ότι υπάρχει κρυμμένο στα υψίπεδα της Κεντρικής Ασίας. Ταυτόχρονα, όμως, πραγματεύεται μια πανάρχαια θεώρηση της γης που συνδέεται άμεσα με το κεντρικό θέμα, αναπτύσσοντας την άποψη ότι τόσο το Κοσμικό Όρος όσο και το Δέντρο του Κόσμου της μυθολογίας είναι ποιητικές αναπαραστάσεις ενός γεωφυσικού χαρακτηριστικού του πλανήτη, που μπορεί να γίνει αντιληπτό μόνο μέσω της ενόρασης και το οποίο προσιδιάζει αποκλειστικά στη Σαμπάλα. Οραματίζεται τη γη ως μια ζωντανή ψυχοπνευματική οντότητα, το σώμα της οποίας διαθέτει μια ενεργειακή δομή που ο σύγχρονος πολιτισμός μας δεν αναγνωρίζει ή δεν κατανοεί ακόμη. Τούτη η δομή, ωστόσο, ήταν γνωστή στις αρχαίες φυλές. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]