Στο Ρίο, ο Ανδρέας όσο κι αν έψαχνε στους δρόμους, μάταια... Δεν υπήρχε πιθανότητα να βρει τα μονοπάτια, που είχαν ακολουθήσει. Δεν μπορούσε να βρει ούτε το καφέ, στο οποίο ο ίδιος είχε φθάσει μια μέρα πριν. Κάθε άλλο στον δρόμο του δεν ήταν το ίδιο. Ρώτησε μερικούς περαστικούς˙ δεν γνώριζαν αγγλικά. Ξεκίνησε να ψελλίζει το όνομα του καφέ˙ το μόνο που θυμόταν ήταν “Roda”. “Casa Roda”, “Roda Casa”;...
Δίχως το επίθετό της, πίστευε ότι μόνο εκεί, στο στέκι της, υπήρχε πιθανότητα να την ξαναδεί.
Εξαντλημένος από το περπάτημα, κατέληξε το απόγευμα σ’ ένα μπαρ κοντά στο ξενοδοχείο. Σκεπτικός, κουρασμένος, στάθηκε στη μπάρα.
Είχε σκοπό να μελετήσει τον χάρτη, να μάθει...
Ένα ποτήρι κασάσα (cachaca) στο χέρι, και στον πάγκο, ανοιχτός διάπλατα ο χάρτης.
Ο μπάρμαν ήταν αυτός, ο οποίος του πρότεινε το παραδοσιακό ποτό του Ρίο και της Βραζιλίας.
Του άρεσε αρκετά.
«Από πού είσαι;» προσπαθούσε να του πιάσει κουβέντα σε σπαστά αγγλικά.
«Ελλάδα. Αθήνα.» απάντησε ο Ανδρέας.