«Πήρε φωτιά η ψυχή, κάνοντας στάχτη τις μορφές της νιότης. Κι έπεσε η νύχτα. Κρύφτηκε στη σκιά του πληγωμένου φεγγαριού... Δεν παίζει... Φοβάται!
Πού να βρώ το θάρρος να ξαναγαπήσω ό,τι αγάπησα, πώς ν` αγκαλιάσω το κουράγιο, που ραπίζει δυνατά της λογικής το πρόσωπο; Πώς να λατρέψω ξανά δανεικό κορμί, τώρα που έσβησαν τα δικά μου σημάδια; Εικόνα άγια η μορφή μπροστά στα μάτια, βουβή κραυγή στης αιώνιας σιωπής το θόρυβο κι εγώ, χωρίς χέρια για να τ` απλώσω στης λαχτάρας το κάλεσμα...
Παγώνεις και καις, αυτόματα. Ανάβεις και σβήνεις, σαν χαλασμένος φάρος στο σκοτεινό λιμάνι του μυαλού, κι εγώ έχω ανάγκη να σ` αγαπάω... Κουρασμένος προσκυνητής του μεγαλείου σου, λαβωμένος στρατιώτης της μάχης σου, κλείνει το γόνυ στη θύελλα του πόθου... Και σε ζητάω στις σκιές του ουρανού...
Κι η αγκαλιά γέμισ` αγκάθια. Και το κορμί μια πληγή, σπαρταράει... Αιμορραγεί! Κι ό,τι αγαπάω, μικραίνει, ελαχιστοποιείται, αλλάζει χρώμα και όψη, μα όχι αξία. Τρέφεται με τον πόθο και ξεδιψάει με το δάκρυ... Πώς να λατρέψω έναν αμαρτωλό άγιο; Πώς ν` αγγίξω ξανά το κορμί που ``ταξίδεψε`` σ` άλλο κορμί; Πόσο αγαπήθηκε αυτή η σάρκα! Πόσο λατρεύτηκε κείνο το σώμα! Όσο άλλο κανένα! Και τώρα; Αδιαφορία, αηδία, αποστροφή, περιφρόνηση... Πώς ν` αγκαλιάσω το κουράγιο, που ραπίζει δυνατά της λογικής το πρόσωπο;` Ποια αγκαλιά ν` ανοίξω, τώρα που δεν έχω χέρια;».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]