Κοιτούσε τη ζωή να περνάει από μπροστά της μαζεμένη σε μια γωνιά, φοβισμένη. Στον καθρέφτη δεν αναγνώριζε το πρόσωπό της, παραμορφωμένο από τα χέρια του συντρόφου της, και τα δάκρυα της σιωπής κυλούσαν στο σκοτάδι Τι μπορούσε να κάνει; Συμβαίνουν αυτά. Μα τα όνειρά της συνωμότησαν και της άπλωσαν τα χέρια. Οι λέξεις έγιναν χείμαρρος, ο φόβος δύναμη, ο θυμός συγχώρεση και η ζωή χαμόγελο. Πολλές φορές οι επιλογές μας, μας οδηγούν σε σκοτεινά μονοπάτια κάνοντας κακό στον εαυτό μας και προπάντων σε αθώες ψυχές που τόσο αγαπάμε! Αν εμείς δεν παλέψουμε για να το αλλάξουμε αυτό, ποιος μπορεί να το κάνει για εμάς;