Όταν ο παιδικός φίλος μου ο Άκης Λαδικός και ο εκδότης Σπύρος Καμπιώτης μου ζήτησαν να επιμεληθώ ενός εισαγωγικού σημειώματος για το «Λεύκωμα» με τις εξαιρετικές ανέκδοτες φωτογραφίες από τη σεισμοπυρκαγιά στη Ζάκυνθο το φοβερό καλοκαίρι του 1953, ομολογώ ότι αισθάνθηκα μάλλον περίεργα. Άλλωστε, δεν είχα ζήσει την καταστροφή, παρά μόνο μέσα από τις αποσπασματικές αφηγήσεις των γονιών μου, αλλά και ορισμένων φίλων, όπως του Στάθη Τζαμαρία ή του Λάμπη Μεϊντάνη και, ως εκ τούτου, αντιλαμβανόμουνα τη δυσκολία να περιγράψω - και μάλιστα μέσω των φωτογραφιών - την απεικόνιση του θανάτου της γενέθλιας πόλης. Εξάλλου, μία φωτογραφία, όσο αριστοτεχνική κι αν είναι - όπως στην προκειμένη περίπτωση οι φωτογραφίες που «τράβηξε» ο απεσταλμένος του φωτογραφικού πρακτορείου των αδελφών Μεγαλοκονόμου - δεν παύει να αποτελεί μία παγωμένη στιγμή του χθες. Και μάλιστα, όταν ομιλούμε για τις συγκεκριμένες φωτογραφίες, αναφερόμαστε σε μια παγωμένη στιγμή, σε ένα ίχνος, από την καταστροφή της πόλης του Σολωμού και του Κάλβου, από την καταστροφή της πόλης των γονέων και των παππούδων μου, της πόλης κάποιων από τους ανθρώπους που αγαπήσαμε, αλλά που δεν είναι πια αναμετάξυ μας, κάποιων από τους ανθρώπους που αγαπάμε κι οι οποίοι, μ’ ένα βλέμμα που δεν σε κοιτάζει, μ’ ένα βλέμμα που «κοιτάζει» προς την πόλη, όπως ήταν πριν το 1953, σου αφηγούνται ιστορίες, είτε από τον επιθανάτιο ρόγχο της, είτε από τα «περασμένα μεγαλεία» της, είτε κυρίως από την αισθητική και την αρχοντιά της. Από την αλλοτινή ζωή της. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]