Μέσα από λαχανιάσματα, μουγκρητά και λυγμούς, η Νίνα ανακάλυψε πως τη στιγμή του έρωτα -ή όπως αλλιώς θέλει κάποιος να το λέει, με εκφράσεις σεμνότυφες, πρόστυχες, επιστημονικές ή αστείες- ξεχύνεται ελεύθερο ό,τι έχει κατορθώσει κανείς με χίλιες προσπάθειες να καταχωνιάσει μέσα του. Αδύνατον πια να το ελέγξει, εκτός κι αν είναι επαγγελματίας. Αν έχεις τα μάτια σου και τα αυτιά σου ανοιχτά, βλέπεις κι ακούς τα πάντα, τους αναστεναγμούς της αγωνίας και τα ουρλιαχτά της ευτυχίας. Περισσότερο από φυσιολογική λειτουργία, η ερωτική πράξη γίνεται άλλοτε αναμέτρηση κι άλλοτε συνένωση -του ενός με τον άλλο, του καθενός με τον εαυτό του- μια στιγμιαία αντανάκλαση των κρυμμένων φόβων κι επιθυμιών του καθενός. Η Νίνα, βέβαια, δεν αποτελούσε εξαίρεση. Μόνο που η ερωτική πράξη είχε γίνει γι΄ αυτήν, πριν απ΄ όλα, εξερεύνηση των άλλων όσο και του εαυτού της. Με περιέργεια, απληστία, σε ορισμένες περιπτώσεις με την επιλεκτικότητα και τη συγκίνηση του συλλέκτη, παρατηρούσε, κατέγραφε και αξιολογούσε διαφορετικές συμπεριφορές και επιδόσεις. Με ψυχρότητα εγκεφαλική και λιγότερο σωματική, συνέκρινε το πριν και το μετά της ερωτικής πράξης στην οποία συμμετείχε, αποτολμούσε να σχεδιάσει αργότερα ψυχογραφήματα κατ΄ ιδίαν. Δεν την εξέπληττε που για τον εαυτό της κατέληγε ξανά και ξανά στο ίδιο συμπέρασμα: ερμητικά κλειστή, ανικανοποίητη ψυχικά -αν και όχι σωματικά- παρατηρητής του εαυτού της και των άλλων, ακόμη και στις στιγμές της έξαψης και του οργασμού. Όποιος μοιράζει εύκολα φιλιά δύσκολα ερωτεύεται. Τότε, μια βιβλιογραφία για τον Βολταίρο της σύστησε τον Γιανκέλεβιτς.