Η σειρά `Ανθολόγος Ερμής` έχει τριπλό στόχο: Να κάμει προσιτούς, πρώτα απ` όλα στο ευρύ κοινό, τους ποιητές μας όσων τα έργα εκδόθηκαν παλαιότερα, αλλά σήμερα είτε μένουν ανέγγιχτα μέσα στη λήθη των αρχείων και των βιβλιοθηκών γιατί έχουν επανεκδοθεί μεν, αλλά ως βαρύτιμα `Άπαντα` είναι απλησίαστα, είτε έχουν γνωρίσει ανατυπώσεις - που αποκαλούνται `επανεκδόσεις` ή `νέες εκδόσεις`,- οι οποίες δεν παρέχουν τα εχέγγυα μήτε για την πιστότητα, μήτε για την καλή επιλογή των ποιητικών κειμένων που περιλαμβάνουν. Ο δεύτερος στόχος είναι να ανθολογηθούν νεοέλληνες ποιητές, παλαιότεροι και σύγχρονοι, που το έργο τους βρίσκεται βέβαια στην αγορά και έχει εκδοθεί με την φροντίδα που του πρέπει, - ωστόσο ήρθε η ώρα να ξανακοιταχτεί με καινούρια μάτια: Καρυωτάκης, λόγου χάρη, ναι, Εμπειρίκος, πάλι ναι, αλλά ποιος Καρυωτάκης συγκινεί σήμερα; και με ποια κριτήρια θα περισυνέλεγε ο ανθολογητής τα καλύτερα, για το σύγχρονο αναγνωστικό κοινό, ποιήματα του Εμπειρίκου; Κι αλλιώς: σε ποιάν όψη της Ερωφίλης θα εστίαζε την προσοχή του ο αισθαντικός αναγνώστης της ποίησης, έτσι ώστε να προσπεράσει το ιστορικίστικο κοίταγμα και να έλθει σε άμεση επαφή με την λυρική ουσία της;
Τρίτος στόχος - ο πιο ζητούμενος! - είναι να φανερωθούν οι ποιητές που το έργο τους έμεινε παραγνωρισμένο έως άδικα υποτιμημένο μέχρι τις μέρες μας...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο κριτικός και ιστορικός της λογοτεχνίας Αλέξανδρος Αργυρίου (1921-2009) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αλέξανδρος Κουμπής. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο ΕΜΠ. Ταυτόχρονα, φανέρωσε τις λογοτεχνικές του αρετές συνεργαζόμενος ως κριτικός βιβλίου με τα περιοδικά "Ελεύθερα Γράμματα" (Νοέμβριος 1947 έως Ιούνιος 1949) και "Ποιητική Τέχνη" (1947-49). Το 1950 πήρε το απολυτήριο του (Βασιλικού) Ναυτικού "άνευ κυανής λωρίδος". Έκτοτε δούλευε επαγγελματικά σε μελέτες "φερόντων οργανισμών" (1950-1992). Συγχρόνως άρχισε να γράφει κριτικές βιβλίων στις εφημερίδες "Δημοκρατικός Τύπος" (1950), "Δημοκρατική" (1951). "Ημέρα" (1952) και στα περιοδικά "Στόχος" (1951), "Αγγλοελληνική Επιθεώρηση" (1953-54, περίοδος Γ. Π. Σαββίδη), "Καινούρια Εποχή" (1957-58), "Εποχές" (1963), "Ταχυδρόμος" (1965), "Νέα Πορεία" (1959-2009), "Κριτική" (1961) και "Η Συνέχεια" (1973). Έγραψε την "Εισαγωγή στη μεταπολεμική ποίηση" στην "Ανθολογία μεταπολεμικών ποιητών" των Ντίνου Γιωργούδη και Κ. Γεννατά (1957). Δημοσίευσε τακτικά επιφυλλίδες στην εφημερίδα "Το Βήμα" (1971-73 και 1979-85), και αραιά στις εφημερίδες "Μεσημβρινή" (1965) και "Η Καθημερινή" (1976-1980). Υπήρξε υπεύθυνος στο δεκάτομο λεξικό της "Εκδοτικής Αθηνών" για τα λήμματα λογοτεχνών του εικοστού αιώνα. Δίδαξε ιστορία λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου, επί εξάμηνο, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, στο Ρέθυμνο (1963-64). Μετείχε στη συντακτική επιτροπή που εξέδωσε τα "Δεκαοχτώ κείμενα" (1970), τα "Νέα κείμενα 1 και 2" (1971) και το περιοδικό "Η Συνέχεια" (1973). Έχουν εκδοθεί τρία αντίτυπα μελετών του "εκτός εμπορίου" (1957-1962), τρία βιβλία με "επιμέλεια" και "εκτενείς εισαγωγές" του σε ανθολογίες-γραμματολογίες (1969-1988) και πέντε τόμοι δοκιμίων-μελετών του (1984-1996). Συγκέντρωσε, επιμελήθηκε και "ανέσυρε" την ύλη των ετών 1929-1939 στον τόμο: "Νικόλας Κάλας: κείμενα ποιητικής και αισθητικής", 1982. Συμμετείχε σε είκοσι επτά "Σύμμεικτους" τόμους, για διάφορα θέματα λογοτεχνίας και ιστορίας της (1961-1997). Καρπός της μεγάλης πείρας του και της συνεχούς μελέτης είναι η οκτάτομη "Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας και της Πρόσληψής της (1918-2000)" που αποτελεί βασικό βοήθημα για τη σπουδή των ελληνικών γραμμάτων. Αντίθετα από ό,τι συμβαίνει με τις άλλες σημαντικές Ιστορίες της Λογοτεχνίας, η δική του δίνει λιγότερη έμφαση στην αφηγηματικότητα και περισσότερη στη βιβλιογραφική πληρότητα. Η πρωτοτυπία της έγκειται στο ότι καθρεφτίζει την εικόνα της ελληνικής λογοτεχνίας στα μάτια των συγχρόνων της μέσα από πλήθος παραθέματα. Μειλίχιος ως άνθρωπος, συναινετικός και καθόλου των άκρων, βοήθησε αναρίθμητους ερευνητές και λογοτέχνες στα πρώτα τους βήματα. Η ευρεία αποδοχή του αποτυπώθηκε στις πολλές τιμητικές διακρίσεις, ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1999), έλαβε το Α΄ Βραβείο κριτικής-δοκιμίου για το βιβλίο του "Διαδοχικές αναγνώσεις Ελλήνων υπερρεαλιστών" (1984), το Μέγα Βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού και για την συνολική προσφορά του το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (2004). Πέθανε στην Αθήνα από επιπλοκές της υγείας του, στις 22 Μαΐου 2009, σε ηλικία 88 ετών.
Ο Μίμης Σουλιώτης είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Νηπιαγωγών της Παιδαγωγικής Σχολής Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και υπεύθυνος της βιβλιοθήκης του. Επίσης, είναι ο ιδρυτής του "Βαλκανικού Ασύλου Ποίησης" στις Πρέσπες. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: "Σβούρα", Τραμ, 1972, "Ποιήματα εν παρόδω", Τραμ, 1974, "Βαθιά επιφάνεια", Κέδρος, 1992, "Αβγά μάταια", Ερμής, 1998, "Περί ποιητικής", Ερμής, 1999, "Υγρά", Ερμής, 2000, "Ήλιος στην σκοτία", Ερμής, 2001, "Παλιές ηλκίες", Ερμής, 2002. Είναι υπεύθυνος της σειράς "Ανθολόγος Ερμής" των εκδόσεων "Ερμής", ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Δυτικής Μακεδονίας και μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος (1843-1873). Ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος, γιος του ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1866 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της σχολής του. Το θέμα της διατριβής του ήταν η θεωρία του Πλάτωνα περί ποινής. Εργάστηκε ως δικηγόρος ενώ παράλληλα μελετούσε από νεανική ηλικία αρχαίους έλληνες και λατίνους συγγραφείς, καθώς και τη σύγχρονή του λογοτεχνική παραγωγή. Το 1861 δημοσίευσε την πρώτη του μελέτη, με τίτλο Σκέψεις ενός ληστού ή καταδίκη της κοινωνίας. Το 1868 η πραγματεία του Τα καθήκοντα του ανθρώπου ως χριστιανού και ως πολίτου βραβεύτηκε στο Νικοδήμειο διαγωνισμό. Δημοσίευσε επίσης ιστορικές και φιλολογικές μελέτες, καθώς και το σχολικό σύγγραμμα Συνοπτική Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, που χρησιμοποιήθηκε στα ελληνικά σχολεία. Η σχέση του με την ποίηση ξεκίνησε από τη νεανική του ηλικία, η πρώτη δημοσίευση έργου του όμως έγινε το 1868, όταν βραβεύτηκε στο Βουτσιναίο διαγωνισμό με την ποιητική συλλογή Στόνοι. Ακολούθησαν μικρότερες διακρίσεις τα επόμενα χρόνια με τη συλλογή Χελιδόνες (1867) και τα ποιήματα Ορφεύς (1868) και Πυγμαλίων (1869). Νιώθοντας πως το έργο του παραγνωρίζεται ο Παπαρρηγόπουλος αποχώρησε από το περιβάλλον των ποιητικών διαγωνισμών. Έγραψε επίσης τους Χαρακτήρες, συλλογή πεζών και έμμετρων διαλογικών κειμένων κοινωνικής κριτικής καθώς και την πολιτική κωμωδία Συζύγου εκλογή, η οποία γνώρισε επιτυχία στην ελληνική σκηνή αλλά και μεταφράστηκε και παραστάθηκε στην Γαλλία και την Ιταλία. Το 1865 δημοσίευσε άλλη μια κωμωδία με τίτλο Αγορά. Πέθανε από εγκεφαλική συμφόρηση το 1873, σε ηλικία τριάντα μόλις χρόνων. Το 1895 εκδόθηκαν διάφορα αδημοσίευτα έργα του, υπό τον τίτλο Ανέκδοτα. Ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος τοποθετείται ανάμεσα στους κυριότερους εκπροσώπους της λεγόμενης Α΄ Αθηναϊκής σχολής. Στο έργο του, το οποίο είναι γραμμένο αποκλειστικά στην καθαρεύουσα, είναι έκδηλος ο ελεγειακός τόνος, συνοδευμένος από μια έντονα μελαγχολική έως απαισιόδοξη διάθεση. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Δημήτριου Παπαρρηγόπουλου βλ. Βελλιανίτης Θ., «Παπαρρηγόπουλος Δημήτριος», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια ΙΘ΄. Αθήνα, Πυρσός, 1933, Μερακλής Μ.Γ., «Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος», Η ελληνική ποίηση· Ρομαντικοί - Εποχή του Παλαμά - Μεταπαλαμικοί· Ανθολογία - Γραμματολογία, σ.150-153. Αθήνα, Σοκόλης, 1977, Χατζίνης Γιάννης, «Παπαρρηγόπουλος Δημήτριος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 11. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και χ.σ., «Παπαρρηγόπουλος Δημήτριος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 8. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
