Όταν ο Ντέρεκ Ουόλκοτ πήρε το Βραβείο Νόμπελ το 1992, η Σουηδική Ακαδημία χαρακτήρισε το έργο του «ποιητικό, πολύ φωτεινό, που βασίζεται σ` ένα ιστορικό όραμα, αποτέλεσμα ενός πολύ-πολιτισμικού κατορθώματος». Η γλώσσα του είναι τοπική, αλλά η οπτική του είναι παγκόσμια κι αυτό το ποιητικό εύρος του επιτρέπει να συνδυάζει και συγχρόνως να συμπτύσσει την αγάπη του για την Καραϊβική με φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα, όπως η φρίκη του Ολοκαυτώματος ή η γοητεία που ασκούσε επάνω του ο «ασημένιος αιώνας» της ρωσικής ποίησης ή η Ελλάδα του Ομήρου. Ο Ουόλκοτ δεν το φοβήθηκε ποτέ αυτό το ύψος. Δεν δείλιασε ποτέ μπροστά στις ξεκάθαρες έννοιες και τόλμησε ν` αγγίξει μεγάλα θέματα στην ποίησή του.
When Derek Walcott was awarded the Nobel Prize in 1992 the Swedish Academy referred to his «poetic oeuvre of great luminosity, sustained by a historical vision, the outcome of a multicultural achievement.»
His language is local, yet his vision is universal and this poetic breadth permits him to simultaneously combine and compress his love for the Caribbean with seemingly unrelated events such as the Holocaust or his fascination with the «silver age» of Russian poetry and Homeric Greece. Walcott haw never been afraid of this height. He has not shied from broad gestures and the daring required of addressing large subjects in his work.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]