Συνήθως, όσα στον κόσμο μας πλησιάζουν στο τέρμα του βίου τους, φθίνουν και γίνονται καχεκτικά και ασήμαντα. Δεν συνέβη όμως τούτο με την ελληνική φιλοσοφία που, κατά γενική ομολογία χάρις στο έργο του Πλωτίνου, τερμάτισε τον μακρύτατο βίο της με μια απέραντη έκλαμψη που διατηρείται ως σήμερα. Ο Πλωτίνος πολύ σεμνά ισχυρίζεται ότι σκοπός του ήταν να αναζωογονήσει τον Πλάτωνα και θεωρεί τον εαυτόν του πλατωνικό. Τα πράγματα δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Αν και οφείλει πολλά στην ελληνική φιλοσοφική παράδοση, βασικά είναι ένας άκρως πρωτότυπος φιλόσοφος ο οποίος, σύμφωνα και με το πνεύμα της εποχής του, ζήτησε στήριγμα των θεωριών του σε μεγάλους έλληνες φιλοσόφους. Η μεγάλη πρωτοτυπία του έγκειται στο όλο σύστημά του, που βασίζεται στην ιδέα των τριών υποστάσεων συν μίας (Εν, Νούς, Ψυχή και Ύλη), που είναι κυρίως δικό του. Υπέρτατη αρχή είναι το Εν, από το οποίο πηγάζουν τα πάντα: τα επέκεινα του όντος, ακίνητο, αμετάβλητο, αμέριστο, αμείωτο, αν και απο το Εν προέρχεται ο Νούς, δημιουργός των αρχετύπων-Ιδεών. Το σύστημα του Πλωτίνου είναι απλό και, παρά την επιφανειακή αταξία, είναι καλά οργανωμένο και ολοκληρωμένο, σχηματίζοντας έναν τέλειο κύκλο. Ο Πλωτίνος ίδρυσε σχολή στη Ρώμη περί το 244, όπου εδίδαξε σχεδόν ως τον θάνατό του, το 270. Το έργο του αποτελούν πενήντα τέσσερις πραγματείες, τις οποίες κατένειμε ο μαθητής και βιογράφος του Πορφύριος σε έξι Εννεάδες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]