Μια μικρή ακοινώνητη και πεισματάρα, με δέρμα σκούρο σαν τσιγκάνας. Αγάπη ανενδοίαστη και ασυγκράτητη για τον πατέρα - χαρά, τρυφερότητα, πάθος. Μία ενστικτώδης έλξη προς το θάνατο· ένα αντιφατικό και φθαρτικό δέσιμο με τη ζωή. Σαν φόντο, η αγροτοπιά μιας βαλτώδους παραλίας άκρως πραγματικής και συνάμα παραμυθένιας, που γίνεται καθρέφτης της ψυχής, με τις οσμές της, τις χαραυγές και τα δειλινά της: το μεγάλο εξοχικό σπίτι του παππού, ο πύργος της ακτής, τα πρωινά κυνήγια στα έλη, η κατασκόπευση των πιο μύχιων στιγμών των ενηλίκων.
Έπειτα, αναπότρεπτη συνέπεια, στο σύνορο της εφηβείας, η αρρώστια· η σκληρότατη -ακραία- έκρηξη της σύγκρουσης με τον εαυτό της· το αποφασιστικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τον κόσμο, την ύπαρξη, τη μητέρα· με την όψη εκείνη μιας ανεντόπιστης ομορφιάς, με το στόμα εκείνο το ανίκανο να φιλήσει.
Πίσω από το τέχνημα ενός αυτοβιογραφικού `εγώ` που προσαρμόζει συνεχώς τη δική του καταγραφή στην ποικιλότητα των περιόδων, των αναμνήσεων, των φάσεων της μνήμης, η Νάντια Φουζίνι αποκαλύπτει στο πρώτο της αυτό μυθιστόρημα διαφανέστατα χαρίσματα αφηγήτριας. Η συναναστροφή και η τριβή της με τη μεγάλη λογοτεχνία του αιώνα τούτου διαφαίνονται στην κατασταλαγμένη γλώσσα μιας κατακτημένης απλότητας. Δηλώνεται μια ανεπίγνωστη και οδυνηρή γυναικεία εμπειρία και γίνεται μυθιστόρημα, συγκίνηση, καθαρός κραδασμός.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]