Το βιβλίο αυτό, προϊόν διεπιστημονικής έρευνας, πραγματεύεται την σχέση που είχαν διαμορφώσει οι αρχαίοι Έλληνες ανάμεσα στην μέριμνα του περιβάλλοντος και την εγρήγορση της συνείδησης. Διατυπώνεται η άποψη ότι μέσα από τον μύθο, ο προβληματισμός των Ελλήνων για την σχέση περιβάλλοντος -συνείδησης χρωματίζει όχι μόνο την θρησκεία, αλλά και την ίδια την φιλοσοφία. Βασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής σκέψης όπως η αυτογνωσία, η ύβρις και η αρμονία οφείλονται στην μετουσιωθείσα μνήμη της οικολογικής κρίσης της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. Μέσω της οικολογικής καταστροφής του δωδέκατου αιώνα και των προεκτάσεων της στην συνείδηση, ο αρχαίος κόσμος στέλνει ένα μήνυμα: Η καταστροφή του περιβάλλοντος ξεκινά από τον νου. Όσο περισσότερο κατακερματίζουμε την πραγματικότητα χωρίς να το συνειδητοποιούμε, τόσο περισσότερο περιορίζουμε τις δυνατότητες χειρισμού της, έξω από τον νου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]