Η νησιωτική Ελλάδα ήταν και είναι γνωστή σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Πέρα, όμως, από τα γνωστά μεγάλα νησιά, περιλαμβάνει και ένα μεγάλο αριθμό μικρών νησιών με λιγότερους από 1000 κατοίκους. Μερικά, όπως η Σίκινος, η Φολέγανδρος, τα Ψαρά, είναι πολύ γνωστά. Άλλα, όπως η Θύμαινα, η Τέλενδος και η Σαρία είναι σχεδόν άγνωστα. Τα περισσότερα είναι της άγονης γραμμής. Έχουν ελάχιστα μελετηθεί και φωτογραφηθεί και, μέχρι σήμερα, δεν παρουσιάστηκαν ποτέ σε έναν τόμο. Στο βιβλίο «Πενήντα Μικρονήσια της Ελλάδας», τα νησιά αυτά προβάλλονται, για πρώτη φορά, με φωτογραφίες και βασικά κείμενα για την ιστορία τους, από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι τις μέρες μας. Μαζί περιλαμβάνονται και μερικά ακατοίκητα τώρα νησάκια, που, όμως, παρουσιάζουν εξαιρετικό αρχαιολογικό ή ιστορικό ενδιαφέρον. Το λεύκωμα αυτό φιλοδοξεί να μας ταξιδέψει από το ανατολικότερο σημείο της Ελλάδας και της Ευρώπης, το Καστελόριζο (στο Λυκιακό πέλαγος), στο νοτιότερο, τη Γαύδο (στο Λιβυκό πέλαγος), και μέχρι τις Διαπόντιους νήσους, τους Οθωνούς, την Ερείκουσσα και το Μαθράκι, το δυτικότερο σύνορό μας, εκεί όπου σμίγουν το Ιόνιο πέλαγος με την Αδριατική. Μεταξύ τους, δεκάδες άλλα μικρά νησιά, παραμεθόρια τα περισσότερα, όπου οι κάτοικοι, ως ακρίτες, κρατούν ζωντανά, κάτω από δύσκολες και αντίξοες συνθήκες, τα πανάρχαια έθιμα της ελληνικής φυλής, μαζί με τις δικές τους τοπικές παραδόσεις. Αυτή την Ελλάδα θέλει να αναδείξει η έκδοση αυτή. (Λίζα Έβερτ).

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]