(. . .) Η ηρωίδα του βιβλίου διεκδικεί «να είναι ό,τι θέλει». Αντιδρά στους καθωσπρέπει περιορισμούς, στις μικροαστικές «κανονικότητες». Ονειρεύεται τον ήλιο, ταξιδεύει γρήγορα, αναζητάει την ουσία στις σχέσεις, γυρίζει την πλάτη στην συμβατικότητα. Καταφεύγει στην θαλπωρή των αναμνήσεων όπως το μικρό παιδί στην αγκαλιά της μάνας. Και την ίδια στιγμή την εγκαταλείπει, για να κρίνει με την απόσταση του χρόνου και του επεξεργασμένου, αναλυμένου, αισθήματος. Η συγγραφέας αφηγείται χωρίς να εξιδανικεύει, συμφιλιωμένη με τις λέξεις, με την αγωνία και τη μελαγχολία τους. Το «Πάτσγουορκ χωρίς ραφή» ηχεί σαν ένα τραγούδι. Ένα ποτ πουρί με «ιτιά, ιτιά μοσχοϊτιά», «φραγκοσυριανή» και «imagine».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]