Κάποιοι πολύ-πολύ ευαίσθητοι συνάνθρωποί μας δεν ήλθαν στους αγώνες (και συμβούλεψαν και άλλους να μην πάνε) γιατί -λέει- θα «ψυχοπλακώνονταν». Κάπου τους «χάλαγε» το θέαμα των λεγόμενων «αναπήρων», δεν το άντεχαν. . . Δεν πειράζει, αυτοί χάσανε. Εμείς, οι πολλοί, πήγαμε. Και δεν ψυχοπλακωθήκαμε καθόλου. Αντίθετα, ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές, που μόνο ο αθλητισμός - ο καθαρός και ανόθευτος αθλητισμός - μπορεί να προσφέρει. Ζήσαμε αγωνίες και συγκινήσεις, φωνάξαμε, χαρήκαμε ή λυπηθήκαμε για τις επιδόσεις των δικών μας· τα βάλαμε ενίοτε, ως είθισται, και με τους κριτές-διαιτητές που μας «αδίκησαν». Και κάθε μέρα τρέχαμε σαν τρελοί από τον έναν αγωνιστικό χώρο στον άλλο, για να προλάβουμε κι άλλο ένα άθλημα, κι άλλο ένα αγώνισμα. . . Και το πιο σημαντικό: Όλες αυτές τις ημέρες δεν είδαμε πουθενά «ανάπηρους». Ούτε έναν. Είδαμε μόνο αθλητές και αθλήτριες με αναπηρίες, που αγωνίζονταν για τη νίκη. Αθλητές και αθλήτριες που μας έκαναν κοινωνούς της αγωνίας, των προσπαθειών και των συναισθημάτων τους. . . [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]