Ούτε και την απόσταση λυπάμαι.
Ούτε κι αυτό που ονειρευόσασταν για μένα.
Το ξέρω, είχα τα προσόντα.
Αλλά δεν είχα τρόπο να πω στον εαυτό μου
Δε θέλω αυτό, δε θέλω τ` άλλο
Δε θέλω τίποτα, απλά να κάνω πως κοιτάζω.
Κι όντως κανέναν, τίποτα δεν πρόσεχα.
Γιατί ήταν όλοι τους περίεργοι
να δουν τι θ` απογίνω.
Λες κι είχα ανάγκη να πατώ στο ακροδίχτυ τους για σόου.
Πληροφορίες ήθελα για να κρατώ το φάκελό μου.
Να βλέπονται όσοι μοιάζουνε.
Και την ανυπομονησία πλήρωσα.
Και την πληρώνω ακόμα.
Γιατί κολλάω σημειώματα σε όποιου άκριτα
Τα μάτια δε βαριέμαι.
Κι ούτε γνωρίζω ακριβώς ποια είναι η μανία.
Αλλά την ένιωσα και όταν μου έγνεψε προσφάτως,
Την κοίταξα αυστηρά,
Ενδεχομένως μεγαλώνω.
Θα γίνω πράσο άραγε;