Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και τις κακουχίες που αντιμετώπισε για έναν χρόνο σε διάφορα μέρη της μητέρας Ελλάδας, το μεγαλύτερο μέρος των Αρτακηνών προσφύγων από την Κύζικο της Μικράς Ασίας εγκαταστάθηκε, τον Σεπτέμβριο του 1923, σε παραλιακή περιοχή, κοντά στη Χαλκίδα, ιδρύοντας την Νέα Αρτάκη. Στην πόλη αυτή, την Κυριακή του Πάσχα του έτους 1951, οκτώ μικρά κορίτσια έγιναν μάρτυρες του μεγάλου θαύματος της φανερώσεως της Παναγίας. Μέσα σε λίγα χρόνια στον τόπο της Παναγιοφάνειας οικοδομήθηκε περικαλλής ναός, πνευματικό κέντρο και άλλα προσκτίσματα, που αποτελούν σήμερα το Ιερό Προσκύνημα Παναγίας Φανερωμένης Νέας Αρτάκης. Το βιβλίο "Παναγία Φανερωμένη Νέας Αρτάκης" κινείται σε δύο παράλληλα και συμπληρωματικά επίπεδα: Το πρώτο, λειτουργώντας ως ιστορικό πλαίσιο, σκιαγραφεί τη ζωή των Αρτακηνών μέχρι και τις πρώτες, δύσκολες, δεκαετίες μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, δίνοντας έμφαση στην προσφυγιά και στην ίδρυση της Νέας Αρτάκης. Το δεύτερο, με χρονική αφετηρία την ημέρα της Παναγιοφάνειας, ταξιδεύει τον αναγνώστη μέχρι το σήμερα, με πληθώρα πληροφοριών για την ανέγερση, τα ιερά κειμήλια, τις θρησκευτικές πανηγύρεις, τους ευεργέτες και τους κοπιώντες του Ιερού Προσκυνήματος. Με τον συνδυασμό των δύο αυτών επιπέδων αναφοράς, ο συγγραφέας φιλοδοξεί να προσφέρει ένα βιβλίο, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμεύσει και ως εγχειρίδιο τοπικής ιστορίας.