Η συγγραφέας παρατηρεί ότι η ιστορία δεν διδάσκει κατ΄ ανάγκην, και οπωσδήποτε όχι πάντοτε. Ότι όλα αλλάζουνε και συχνά όλα τα ίδια μένουν. Αν υπάρχει κάποια βαθύτερη αισιοδοξία στις σελίδες του βιβλίου, αυτή δεν βρίσκεται στα επιμέρους στοιχεία των περισσότερων από τις ιστορίες του, αλλά προκύπτει από τη διαπίστωση ότι υφίστανται ακόμα, ως συστατικά της κοινωνίας, αν και εν υπνώσει, κατά κανόνα, οι δυνάμεις της ανυπακοής και της αντίστασης. Τίποτα δεν τελείωσε. Μικρές ιστορίες, ομιλίες, περιγραφές εφημερίδων, αποσπάσματα βιβλίων που έρχονται από το παρελθόν αποτελούν τον καμβά αυτού του βιβλίου. Κείμενα της Ελένης Ρήγου που πρωτοδημοσιεύτηκαν σε μια τακτική στήλη στην εφημερίδα "Εποχή", και τα οποία επιχειρούσαν την ανάγνωση, την κατανόηση του παρόντος μέσα από αναδρομές στο παρελθόν. Κείμενα σύντομα, καλογραμμένα, με χιούμορ, στιγμές διαφορετικών ανθρώπων και συλλογικοτήτων στο χώρο. Οι πρώτες φεμινίστριες, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, οι χουντικοί και οι παπάδες, πρόσωπα του χθες με συμπεριφορές και στάσεις που επιβιώνουν ώς σήμερα. Εάν οι άνθρωποι διατηρούν μια αμφιθυμική σχέση με το παρελθόν, με το μαρμάρινο κεφάλι που δεν ξέρουν πού να τ΄ ακουμπήσουν για να θυμηθούμε τον ποιητή, η Ελένη Ρήγου με το βιβλίο της επιμένει να αισιοδοξεί, αναδεικνύοντας τα αποθέματα αντοχής και τις δυνάμεις της αντίστασης που αυτή η κοινωνία φέρνει μέσα της. Ο θαυμάσιος σχεδιασμός της Ξανθίπης Μίχα-Μπανιά με τη χρήση ενός ετερόκλητου συνόλου φωτογραφιών και σχεδίων μάς ξαναθυμίζει πόσο το ατομικό μπλέκεται με το συλλογικό, πόσο οι προσωπικές ιστορίες μας συναντιούνται σε μια κοινή διαδρομή. Βαγγέλης Καραμανωλάκης (περιοδικό "Βιβλιοθήκη", "Ελευθεροτυπία" 4.7.2003)