Αγάπες, όνειρα, έρωτες, κρυφοί καημοί, ανεκπλήρωτοι πόθοι, αγαπημένα πρόσωπα, ξυπόλητα νιάτα, φλύαρες γειτονιές και ξεθωριασμένα χαμόγελα, μας κοιτάνε από τις κορνίζες, μαρτυρίες για όσα άλλαξαν, για όσα πέρασαν κι αποξεχάστηκαν και όσα ρήμαξε ο χρόνος. Φωτογραφίες σε άσπρο και μαύρο φόντο. Η Αργυρούλα τη μέρα του γάμου της μεσ΄ στ΄ άσπρα, τα μοναδικά στη μαύρη ζωή της... Το βελουδένιο πρόσωπο της Κρινιώς με δύο λαχταριστά λακάκια στα μάγουλα, λίγο πριν τ΄ αφανίσει το βιτριόλι... Η Πολυξένη στα δεκάξι της με δύο πλεξούδες ν΄ αγγίζουν το χώμα. Μετά μεγάλωσε ξαφνικά και έγινε σαράντα, πενήντα, εκατό, ποιος ξέρει... Οι αγάπες μας! Όσα ζήσαμε, όσα ονειρευτήκαμε, όσα αγγίξαμε και δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε, όσα βιαστήκαμε ν΄ απαρνηθούμε μες στην προσμονή του καλύτερου. Όλα όσα ξεπουλήσαμε, όσα αφανίσαμε στο πλαστικό και το τσιμέντο. Οι αγάπες μας! Όλες στις κορνίζες σε απόσταση ασφαλείας ν΄ απαλύνουν τον πόνο ν΄ αυγαταίνουν τη νοσταλγία!