Όταν δεν υπήρχε το «σώσιμο» στον υπολογιστή υπήρχε η προφορική παράδοση, ο Όμηρος δηλαδή, ύστερα η χάραξη σε πέτρες, οι περγαμηνές, οι πάπυροι, οι κώδικες και τέλος τα βιβλία. Αυτά τα μέσα που διασώζουν μια σπίθα της πραγματικότητας, στο μέτρο της δύναμής του το καθένα, είναι άξια της προσοχής του αναγνώστη ιδιαίτερα τώρα που η πραγματικότητα όπως την ξέραμε εδώ και κάτι χιλιάδες χρόνια μοιάζει να γλιστράει ανεπίστροφα ανάμεσα στα δάχτυλά μας και να χάνεται. Ο Θεόδωρος Καραμήτσιος από τη Θεσσαλία με το γλωσσικό του χάρισμα, την παρατηρητικότητα και την αίσθηση του μέτρου συνθέτει με τις ολιγοσέλιδες ιστορίες του ένα ωφέλιμο βιβλίο, γιατί παρέχει όφελος, και ένα βιβλίο τερπνό, γιατί ανεβάζει το κέφι.

Ο Ονόχωνος ποταμός, που περνάει από τον Πύργο Κιερίου, τους θερινούς μήνες τρέχει αργά, είναι αργόσυρτος. Αυτό, γιατί μικρή ποσότητα νερού ρέει στην κοίτη του. Συστάδες από βρύα, καλάμια, αρμυρίκια, λυγαριές, ρίγανη πού και πού, πλατάνια, φτελιάδες, ιτιές και άλλα, ευδοκιμούν στις όχθες του. Το ποτάμι κατά μήκος σχηματίζει μαιάνδρους, αναβαθμίδες, θύλακες, απλωταριές, βάθες, πίδακες, και σωρούς λάσπης και άμμου (αποτέλεσμα της ισχυρής ροής των ρευμάτων κατά τους χειμερινούς μήνες). Σε αυτό το ποτάμι τρία παιδιά Πυργιώτικα με μαύρα βρακοπαντέλονα και γυμνό κορμί στέκονταν πάνω σε ένα μεγάλο σωρό από πέτρες, απομεινάρια μιας παλαιάς γέφυρας, «της Ραλλούς», κατασκευής του 1900, που βρισκόταν ανάμεσα στα γειτονικά χωριά Πύργος Κιερίου και Μοσχολούρι. (απόσπασμα)

«Γεννήθηκα το 1953 στο μικρό ιστορικό αγροτικό χωριό Πύργος Κιερίου, πάνω στα χώματα δύο παλαιών πόλεων, της Άρνης και του Κιερίου του νομού Καρδίτσας. Στα δεκατρία μου εγκαταστάθηκα στην Καρδίτσα, όπου τελείωσα το εξατάξιο τότε γυμνάσιο, τα καλοκαίρια όμως ζούσα στο χωριό μου. Μετά το γυμνάσιο και το στρατιωτικό, εργάστηκα σε αγροτικούς συνεταιρισμούς του Βόλου και της Καρδίτσας. Ενδιάμεσα τελείωσα και τη Συνεταιριστική Σχολή Λογιστών Θεσσαλονίκης. Μετά τη σύνταξή μου σπούδασα στο ΕΑΠ «Ελληνικό Πανεπιστήμιο», αλλά πάντοτε μου άρεσε να ζωγραφίζω, να σκιτσάρω και να γράφω διηγήματα και διάφορα άρθρα, τα οποία δημοσίευα σε τοπικές εφημερίδες  όπως η Άρνη, που εκδίδει ο Μορφωτικός Σύλλογος Μοσχολουρίου Καρδίτσας. Τα διηγήματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο Παιδιά γραμμένα καταγίνονται κυρίως με παιδιά και νέους που έδρασαν τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 στον καρδιτσιώτικο κάμπο.»