Μέρα και νύχτα -κάθε που ξαγρυπνούσε- μιλούσε στο πρώτο της εγγόνι, τη μαργαριταρένια της, όπως με λατρεία την αποκαλούσε από όταν άκουσε πως είναι κοριτσάκι. Όλες οι κουβέντες που έκανε μαζί της, μοναδικές και ξεχωριστές.

Υπήρχαν όμως και κάποιες που, πριν ακόμα τις ξεστομίσει, της άγγιζαν περισσότερο την καρδιά.

Έπαιρνε τότε το μολύβι -γιατί αυτή την ανάγκη ένιωθε- και έτρεχε κάθε φορά να τις ακουμπήσει πάνω στο χαρτί. Κι αυτό από την ώρα που έμαθε για την ύπαρξή της, μέχρι και τη μοναδική στιγμή της γέννησής της.

Κουβέντες, λοιπόν, κουβέντες απλές, τρυφερές, αστείες μα και στοχαστικές, πλημμυρισμένες όλες με ανείπωτη αγάπη από τη γιαγιά στην εγγονή, τη μαργαριταρένια της...