Όταν πήρα στα χέρια μου -πάνε πολλά χρόνια, από τότε, αλίμονο- το βιβλίο του Δημήτρη Αρβανίτη Ορχήστρα πλήρες, βούρκωσα. Γιατί αυτός ο τίτλος μυρίζει γειτονιά, μυρίζει παρέα, μυρίζει λαϊκούς ανθρώπους, που δεν ξέρουν από γραμματική και συντακτικό, αλλά ξέρουν να συνεννοούνται. Κι αυτή η μεταξύ τους συνεννόηση να είναι επικοινωνία. Και είναι και γλέντι, με ορχήστρα ή χωρίς ορχήστρα, ιδίως σε επαρχιακές ταβέρνες, που ζουν από τα φαντάρια κυρίως. Με συγκινούν όλ΄ αυτά. Με συγκινεί και το φάλτσο τραγούδι, που τραγουδάνε, αργά το βράδυ, σε κουρασμένους δρόμους ή απόμακρα καπηλειά, δεκαοχτάρηδες, εικοσάρηδες νέοι, μαζί με τις κοπέλες τους. "Ορχήστρα πλήρες" είναι κι αυτό. Κι εκεί βρίσκεται η ρίζα ενός τραγουδιού που έγραψα το 1974, κι αρχίζει έτσι: "Φάλτσο τραγούδι στο παζάρι / άδεια ποτήρια από κρασί / είμαστε τέσσερις φαντάροι / κι ανάμεσά μας είσαι συ..." Μα, περισσότερο απ΄ όλα με συγκινεί ο Δημήτρης Αρβανίτης! Ευαίσθητος, ρομαντικός, μοντέρνος και παλιομοδίτης, έξυπνος και διορατικός, άνθρωπος που σέβεται την παράδοση και ρίχνει μονίμως σκάλες στο μέλλον και στον ουρανό για ν΄ αρπαχτεί από τ΄ άστρα, άνδρας ξεχωριστός και φίλος πολύτιμος και καλλιτέχνης μέγας! Τον αγαπώ! Και του σφίγγω το χέρι. Λευτέρης Παπαδόπουλος Αθήνα 9/4/03